ម៉ោង១២អធ្រាត្រ នៅសង្កាត់លេខ១ (ភាគទី៣)
ប៉ុន្តែសម្លឹងដល់អ្នកណា…ក៏ឃើញតែគេមើលត្រឡប់មកនាងវិញដោយក្រសែភ្នែកងឿងឆ្ងល់។ ភីណាជ្រួញចិញ្ចើមដោយវិលវល់ក្នុងចិត្ត នាងពោល៖
-ទាំងអស់គ្នាសម្លឹងមកខ្ញុំអីរបៀបនេះ? ម៉េចក៏មើលមកខ្ញុំដូចជាចម្លែកម្ល៉េះ?
លោកកុសលបន្លឺឡើងមុនគេ៖
-កើតអីភីណា? និយាយស្ដីស្អីជាមួយអ្នកបងឯងរបៀបនេះ?
ភីណាងាកវឹងមករកបងប្រុសទាំងមិនអស់ចិត្ត។ ឬមួយក៏ពួកគេសុទ្ធតែមិនដឹងថាបងថ្លៃរូបនេះបានធ្លាក់ពីលើជណ្ដើរស្លាប់កាលពីយប់នោះទៅហើយទេ? នាងនៅទីទើរមិនដឹងគួរហាមាត់និយាយយ៉ាងណាឲ្យសមសោះ ស្រាប់តែឮបងថ្លៃវ័យក្មេងនោះលូកមាត់ពោលកាត់ភ្លាម៖
-បន្ទោសភីណាធ្វើអីបង! ប្អូនទើបនឹងចេញពីពេទ្យស្មារតីមិននឹងនអញ្ចឹងហើយ …!
គាត់ងាកមករកភីណា ដោយស្នាមញញឹមស្រស់នៅដិតដាមលើបបូរមាត់ជាប់នៅឡើយ ។
-តោះ! បងជូនឡើងទៅសម្រាកខាងលើ!
អ្នកស្រីកុលាបលូកដៃទៅរករាងកាយស្រីតូចភីណា តែត្រូវនាងក្រមុំរលាស់ចេញដោយអាការភិតភ័យ…នាងពោលញ័រមាត់ទទ្រើកដោយសម្លឹងអ្នកស្រីវ័យក្មេងមិនដកភ្នែក៖
-កុំចូលមកជិតខ្ញុំ…! កុំប៉ះខ្ញុំឲ្យសោះ! ចេញទៅ! ចេញឲ្យឆ្ងាយទៅ…!
អ្នកស្រីកុលាបនៅស្ងៀមលែងចូលក្បែរភីណា ហើយធ្វើភ្នែកឡិងឡង់ហាក់មិនយល់។ អភិជនមានអំណាចជាងគេនៅទីនេះសម្លឹងមកកាន់ប្អូនស្រី របៀបមិនស្រួលចិត្ត។ នៅក្នុងអារម្មណ៍គាត់មានតែសំណួរមួយប៉ុណ្ណោះ គឺថាតើគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នោះធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ផ្លូវចិត្តក៏ប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទរបស់នាង?
វិទូយល់ថាបរិយាកាសនៅសុខៗស្រាប់តែប្រែទៅជាតឹងតែងហាក់គ្មានទំនងដែរ ម៉្លោះហើយអ្នកកំលោះប្រឹងសម្រួលបរិយាកាសដោយពោលប្រាប់ទៅអ្នកបម្រើ៖
-មីងអួនមីងម៉ាប់! ភីណាត្រូវការសម្រាកឲ្យច្រើន មីងជូនគេទៅខាងលើទៅ…!
ទោះជាអ្នកកំលោះគូដណ្ដឹងប្រឹងស្ដារបរិយាកាសយ៉ាងណា ក៏ភីណាមិនបោះបង់ចោលការតក់ក្រហល់របស់ខ្លួនដែរ។ នាងងាកមករកបងប្រុសតក្កមា៖
-បងកុសល! អ្នកបង….អ្នកបង….
នាងបញ្ឈប់ប្រយោគកណ្ដាលទី ទោះបីជានាងកំពុងចង់បង្ហើយថាអ្នកបងនាងបានស្លាប់ទៅហើយក៏ដោយ ក៏នាងនិយាយមិនចេញអស់ដែរដោយសារភាពរន្ធត់ស្រុតស្រុងរាងកាយ។ នាងលើកដៃចង្អុលទៅស្ត្រីរូបស្អាតសាជាថ្មី ហើយប្រឹងនិយាយបន្ថែម៖
-អ្នកបងស្លាប់ហើយ! នេះមិនមែនអ្នកបងទេ! មិនមែនគាត់ទេ!
គ្រប់គ្នាស្ងាត់ច្រៀប នៅពេលដែលស្ត្រីដែលត្រូវបានគេចោទថាស្លាប់ ចាប់ប្រែប្រួលទឹកមុខទៅជារន្ធត់វិញម្ដង។ អាការរបស់នារីជាភរិយាលោកកុសលបញ្ចេញមកថា សម្ដីចុងក្រោយរបស់ប្អូនថ្លៃដែលពោលប្រមាថជីវិតនាង មិនអាចឲ្យនាងទទួលយកបានឡើយ។ លោកកុសលដំឡើងសំឡេង៖
-ភីណា!? ឆ្កួតអត់ទេនេះ?
ភីណាសម្លឹងមុខបងប្រុសថ្មែ នាងដៀងភ្នែកមើលអ្នកទាំងអស់ដែលនៅជុំវិញខ្លួនដែលគ្មានសញ្ញាថាមានអ្នកណាម្នាក់បានយល់ពីអ្វីដែលនាងកំពុងព្យាយាមប្រាប់សោះ។ នាងនៅតែជម្នះឧទានដោយមិនអស់ចិត្ត៖
-ទាំងអស់គ្នាដឹងអត់? អ្នកបងស្លាប់ហើយ…អ្នកបងស្លាប់មែន!
នាងបញ្ចប់ឃ្លានេះជាមួយការស្រែកទ្រហោយំ។
នាយប៉ូលិសវិទូមិងមាំង ពេលឃើញស្រីស្អាតខ្ទប់មុខយំដូចក្មេង។ គេរេភ្នែកសម្លឹងលោកកុសលជាមួយការគិតប្រហែលគ្នាថារបួសរបស់នាងប្រហែលជាដើមហេតុនៃអាកប្បកិរិយាថ្មី ហាក់ដូចជាមនុស្សមិនដឹងខុសត្រូវនេះ។ខណៈដែលមនុស្សទាំងអស់ដូចជាគ្មានអ្នកណាម្នាក់យល់ស្របលើសម្ដីខ្លួនសោះនោះ…ភីណានិយាយបន្ថែមដោយអណ្ដឺតអណ្ដក៖
-អ្នកបងដាច់ដង្ហើមហើយ! គាត់ហូរឈាមតាមមាត់ និងតាមច្រមុះ…គាត់…
ប្រហែលសម្ដីចុងក្រោយនេះវាហួសពីព្រំដែនកំណត់សម្រាប់ដើមទ្រូងបុរសជាស្វាមីម្នាក់អាចទទួលយកបាន បានជាលោកកុសលគំហកកាត់ដោយសូរសំឡេងឮៗ៖
-នាំភីណា ឡើងទៅលើសម្រាកទៅ…!
អ្នកបម្រើទាំងទ្វេឆ្លើយច៎ាះ ដោយភ័យស្លន់ជាមួយប្រតិកម្មកំហឹងរបស់បុរសមេគ្រួសារ ហើយស្ទុះចូលមកក្បែរនាងក្រមុំហាក់ញញើតញញើមខ្លាចចិត្ត។…មីងអួនពោលតិចៗក្បែរសោតាក្រមុំយើង៖
-នាងតូច!…តោះឡើងទៅខាងលើសម្រាកសិន…!
ភីណាមិនខ្វល់នឹងអ្នកបម្រើ នាងនៅតែផ្ដោតសម្លឹងស្ត្រីដែលស្អាតបំផុតនៅផ្ទះនេះ…នាងសម្លឹងមុខគាត់ ហាក់ចង់មើលឲ្យធ្លុះថាគាត់ជាអ្នកណា…ម៉េចក៏មកក្លែងបន្លំធ្វើជាបងថ្លៃរបស់នាង…? ភាពមិនអស់ចិត្តកាន់តែដុតកម្ដៅទ្រូងនាងក្រមុំខ្លាំងឡើងៗ នាងស្រែកខ្លាំងៗដោយកំហឹង៖
-ម៉េចក៏គ្មានអ្នកណាស្ដាប់សម្ដីខ្ញុំ… មានមនុស្សស្លាប់ហើយអាចរស់ឡើងវិញដែរអ្ហេស៎?
អ្នកស្រីកុលាបដូចជាគ្មានបញ្ចេញប្រតិកម្មអវិជ្ជមានណាមួយតបមករកភីណាបន្តិចសោះ… គាត់ដើរចូលមកជិតនាងហើយពោលស្រាលៗ៖
-ភីណា! តោះបងជូនឯងទៅខាងលើសម្រាក!
ក្នុងពេលអ្នកផងយល់ថាអ្នកស្រីកុលាបមិនប្រកាន់ជាមួយភីណានោះ នៅខាងណេះវិញ នារីជាប្អូនបែរជាយល់ថា ស្ថានការណ៍កាន់តែមិនប្រក្រតីហើយរឿងចម្លែកនេះ កំពុងតែកកូរឲ្យវឹកវរគ្រួសាររបស់នាងប្រាកដណាស់។ ភីណាស្រវាដកថយចេញឆ្ងាយពីស្ត្រីជាបងថ្លៃដោយរំជួលចិត្ត…នាងបន្លឺខ្លាំងៗរបៀបខឹងសម្បារ៖
-ចង់ធ្វើស្អី? អ្នកឯងមកពីណា…ហេតុអ្វីចង់បន្លំជាអ្នកបង? អ្នកឯងចង់បានស្អី?
លោកកុសលស្ទុះមកក្បែរប្អូនស្រី គាត់ទាញដៃនាងសំដៅជណ្ដើរទាំងកំហឹងអមចេញមកតាមរយៈសូរសំឡេងគគ្រឺតធ្មេញ៖
-តោះឡើងលើ!
នាងក្រមុំដែលត្រូវចាប់ដៃជាប់ងាកមកសម្លឹងមុខបងប្រុសថ្មែ… នាងមិនអស់ចិត្ត នាងខឹងណាស់ ហេតុអ្វីសម្ដីខ្លួនគ្មានអ្នកណាស្ដាប់សោះ? សូម្បីសួរនាំបន្តិចក៏អត់? នាងហៀបនឹងនិយាយតបតតាមកំហឹងចិត្តទៅហើយ… តែវិទូដែលយល់ស្ថានការណ៍ ស្ទុះមកក្បែរពោលសម្រួលបរិយាកាស៖
-ភីណា!… ចង់និយាយអីក៏ដោយ!… ចាំសម្រាកបានស្រួលបួលសិនទៅ…!
នាងងាកមករកបុរសគូដណ្ដឹង ក្រសែភ្នែកនាងនៅតែទទូចចង់ប្រាប់នាយពីរឿងអ្វីមួយ តែប៉ូលិសវិទូនិយាយកាត់បន្ថែមភ្លាម៖
-ស្ដាប់បង… ឡើងទៅលើសិនទៅ…ណា៎! អូខេ? សម្រាកឲ្យបានជាស្រួលបួលសិនណ៎ា!
នាងក្រមុំមិនបានរសាយចិត្តពីភាពមួហ្មងបន្តិចណាទាល់តែសោះទេ…ប៉ុន្តែក្នុងពេលនេះក្បាលបែរជាឈឺខ្ទោកៗដោយមុខរបួសមិនទាន់បានសះស្បើយ១០០%នៅឡើយ។ នាងសម្រួលដង្ហើមឃូរហើយងាកមករកអ្នកបម្រើដែលប្រកបដោយអាការញញើតញញើមឈរក្បែរនោះ។ ស្រីតូចពោលរអាក់រអួល៖
-មីងអួន!…ជូនខ្ញុំឡើងទៅបន្ទប់…!
អ្នកបម្រើចំណាស់រូបនោះ ស្ទុះមកគ្រានាងក្រមុំតាមបង្គាប់សំដៅទៅជាន់ខាងលើ។ ភីណាដើរមួយៗទាំងឈឺក្បាលខ្ទោកៗ ណាចិត្តក៏មិនស្រណុកផង នាងកាន់តែយល់ថាពិបាកទ្រាំណាស់ តែនាងខំអត់ធ្មត់ដោយសាររាងកាយកាន់តែខ្សោយជាលំដាប់។
ក្រមុំអភិជនឈានដល់កម្រាលឥដ្ឋជាន់ខាងលើភ្លាម ក៏ដៀងភ្នែកសម្លឹងទៅរកបន្ទប់វត្ថុបុរាណភ្លាមដែរ។ ថូផ្កាពណ៌សដែលតាំងលើតុខ្ពស់មុខបន្ទប់ ពេលនេះពិតជាបាត់លែងឃើញហើយ។ ភីណាកាន់តែជឿជាក់យ៉ាងច្បាស់ក្នុងចិត្តថា រឿងហេតុកាលពីយប់ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់នោះ ខ្លួននៅចាំច្បាស់គ្មានច្រឡំឡើយ បងស្រីថ្លៃរបស់ខ្លួន កាលយប់នោះបានចាប់លើកថូមកការពារខ្លួនមុននឹងចូលទៅក្នុងបន្ទប់វត្ថុបុរាណ ប៉ុន្តែពេលក្រឡេកឃើញមនុស្សប្រុសពីរនាក់ គាត់ភ័យរបូតដៃធ្វើឲ្យថូធ្លាក់បែកខ្ចាយទៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ឥឡូវនេះថូនោះបាត់ គឺជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ប៉ុន្តែបងថ្លៃខ្លួនដែលបានដាច់ដង្ហើមទៅហើយ ហេតុអ្វីថ្ងៃនេះគាត់បែរជានៅហាក់ធម្មតាទៅវិញ? ហេតុការណ៍ចម្លែកទាំងនេះតើឲ្យទទួលយកម៉េចនឹងបាន?
តរុណីឈានយឺតៗចូលមកដល់បន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនដែលស្ងប់ស្ងាត់ដូចអារម្មណ៍ក្រៀមស្រពោនរបស់ម្ចាស់វាដូច្នេះដែរ។ ក្នុងភាពអាប់អួមិនជ្រះស្រឡះចិត្តសោះ នាងមិនអាចទប់ទៀតបាន ទើបងាកមកអ្នកបម្រើចំណាស់ដែលចច្រប់បើកទូរើរកសម្ភារៈនានាមកបម្រើខ្លួននៅក្បែរ។ នាងសួរគាត់តិចៗ៖
-មីងអួន…! យប់នោះមីងកើតអី? មីងនៅក្នុងបន្ទប់ជាមួយមីងម៉ាប់មែនអត់? ម៉េចក៏ពេលមានរឿងខ្ញុំស្រែកផង ហៅផងមីងនៅតែមិនឆ្លើយ?
អ្នកបម្រើរូបនោះបើកភ្នែកគ្រលួងបង្ហាញសញ្ញាងឿងឆ្ងល់។ គាត់មិនទាន់តបថាយ៉ាងណាផង ស្រីតូចនិយាយជាថ្មី៖
-ខ្ញុំនិយាយពីយប់ដែលខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់នោះ!
អ្នកបម្រើពោលមួយៗទាំងបើកភ្នែកគ្រលួងផង៖
-យប់នោះខ្ញុំពិតជាគេងលក់ជាមួយម៉ាប់មែន! តែនៅម៉ោងជិតមួយយប់ មានទូរសព្ទពីមន្ទីរពេទ្យមកថានាងតូចត្រូវបញ្ជូនចូលមន្ទីរពេទ្យហើយ!
ភីណាបើកភ្នែកធំៗ នាងពោលសួរកាត់ភ្លាម៖
-មីងថាម៉េច? ទូរសព្ទអ្ហេះ? ទូរសព្ទនោះក្រែងដាច់ខ្សែបាត់ហើយអ្ហេះ? យប់នោះខ្ញុំចុចទូរសព្ទទៅរកបងទូ ប៉ុន្តែទូរសព្ទដាច់ប្រើមានកើតឯណា មីងថាគេទូរសព្ទពីមន្ទីរពេទ្យមក តើមានន័យថាម៉េច?
ស្ត្រីរូបនោះទៅជាទីទើរកាលបើបានស្ដាប់ឮសម្ដីនាងក្រមុំ គាត់ពោលតប៖
-ទូរ…ទូរសព្ទនោះ មានខូចឯណា? នាងតូចច្រឡំទេដឹង? ពេលខ្ញុំរត់មកដល់ ទូរសព្ទនៅធម្មតាតើ!
ភីណារឹតតែភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងចិត្ត នាងនៅចាំយ៉ាងច្បាស់ថាយប់នោះ ពេលឃើញបងថ្លៃស្រីត្រូវធ្លាក់ស្លាប់ ខ្លួនភ័យស្លន់ស្លោណាស់ ក៏ស្រវាទូរសព្ទដើម្បីចុចទៅប្រាប់វិទូ ប៉ុន្តែទូរសព្ទក៏ដាច់ប្រើមិនកើតទៀត ទើបខ្លួនសម្រេចចិត្តបើកឡានចេញពីផ្ទះដោយតក្កមាធ្វើឲ្យជួបគ្រោះថ្នាក់តែម្ដង ចុះម្ដេចក៏ពេលវិលត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ អ្វីៗក្លាយជាយ៉ាងនេះ?
នាងខ្វល់ខ្វាយជាខ្លាំងចំពោះមុខរឿងហេតុមិនប្រក្រតីទាំងអស់ តែនាងក៏ដឹងដែរថា បើនាងនៅតែមានះបកស្រាយរឿងរ៉ាវនេះដោយតឹងតែងពេក អ្នកបម្រើនឹងភ័យស្លុតតាមដែរមិនខាន ដូច្នេះទើបនាងប្រញាប់ទម្លាក់សំឡេងសួរទៅកាន់អ្នកបម្រើសាជាថ្មី៖
-ចុះពេលហ្នឹងមីងមកដល់ផ្ទះធំឃើញ…ឃើញ…អ្វីខ្លះ? មីងមាន…មាន….មានឃើញអ្នកបងទេ?
អ្នកអួនតបវិញ គ្មានអាការត្រង់ណាបញ្ជាក់ថាគាត់ធ្វើពើ ឬនិយាយកុហកវៀចវេរទេ៖
យប់នោះខ្ញុំឮសូរទូរសព្ទក៏រត់មក! ចំណែកម៉ាប់ក្រោកមកតាមក្រោយ! ពេលហ្នឹងខ្ញុំងើបមើលនាឡិកាឃើញថាម៉ោងជិតមួយយប់ហើយ នឹកថាមានរឿងអីបានជាមានគេខលមកកណ្ដាលអធ្រាត្រ ក៏រលះរលាំងរត់មក… មេឃភ្លៀងទើបនឹងរាំងមិនទាន់ដាច់គ្រាប់ ….
ស្រីតូចកាន់តែតឹងចិត្ត នាងមិនអាចអត់ធ្មត់បានក៏និយាយកាត់៖
-ឈប់និយាយរឿងអត់សាច់ការទៅមីង! ខ្ញុំចង់ដឹងថាមីងមកដល់ភ្លាម ឃើញអីខ្លះនៅផ្ទះធំ?
អ្វីដែលភីណានាងចង់ដឹងបំផុត គឺសាកសពបងថ្លៃដែលរមៀលធ្លាក់មកពីខាងលើនោះហើយ ប៉ុន្តែស្ត្រីបម្រើនោះបែរជាបញ្ចេញភាពងឿងឆ្ងល់តាមរយៈពន្លឺភ្នែក មុនពេលនិយាយត្រួសៗរៀបរាប់ពីទិដ្ឋភាពកាលពីយប់នោះ។
-ផ្ទះធំធម្មតាគ្មានអ្វីប្លែកផង! ខ្ញុំនឹកថាអ្នកស្រី និងនាងតូចនៅសម្រាន្តខាងលើ តែដល់ពេលមន្ទីរពេទ្យទូរសព្ទមកប្រាប់ថាអ្នកនាងតូចមានគ្រោះថ្នាក់ ទើបខ្ញុំដឹងថានាងតូចអត់នៅផ្ទះទេ! ខ្ញុំស្លន់ឲ្យម៉ាប់ទៅតាមពូសួស ហើយខ្ញុំរត់ឡើងទៅខាងលើជម្រាបអ្នកស្រី!
ភីណាបើកភ្នែកធំៗ នាងពោលសួរសង្ខើញ៖
-មីងថាមីងឡើងទៅជម្រាបអ្នកបងខាងលើអ្ហេស? មីងឡើងទៅដល់ឃើញគាត់កំពុងធ្វើអ្វី?
មីងអួនឆ្លើយតបវិញភ្លាម៖
-អ្នកស្រីកំពុងសម្រាន្តដូចធម្មតា!
ភីណាវិលវល់ ….នាងនឹកគិតយ៉ាងណាក៏គិតមិនយល់សោះ។ យប់នោះនាងឃើញបងថ្លៃខ្លួនដាច់ដង្ហើមស្លាប់ដោយផ្ទាល់នឹងភ្នែក ចុះម៉េចក៏នៅម៉ោងមួយក្រោយមកមីងអួនថាឃើញបងថ្លៃខ្លួនកំពុងសម្រាន្តក្នុងបន្ទប់ដូចធម្មតាទៅវិញ?
ស្រីតូចងាកមករកអ្នកបម្រើចំណាស់ សម្លឹងផ្ទៃមុខរបស់គាត់ គឺមិនសមថាគាត់និយាយកុហកទេ។ នាងលើកដៃជ្រោងសក់ដោយខ្វល់ខ្វាយ។ អ្នកអួនបញ្ចេញទឹកមុខអាណិតអាសូរមកកាន់នាង ទើបគាត់និយាយលួងលោម៖
-នាងតូចសម្រាកទៅ! ខ្ញុំចុះដួសបបរមកជូន!
ភីណាគ្រវីក្បាលយឺតៗបន្ទាប់ពីអារម្មណ៍ភាន់ភាំង។ រំពេចនោះនាងស្រាប់តែនឹកដល់រឿងថូផ្កាពណ៌សនោះ នាងពោលសួរមួយរំពេច៖
-មីងអ្ហា៎! ចុះថូផ្កាដែលតាំងមុខបន្ទប់វត្ថុបុរាណនោះទៅណាបាត់ហើយ?
អ្នកអួនតបដោយសម្លឹងមុខនាងក្រមុំគ្មានព្រិច៖
-ឆ្មារំលំថូនោះបែកហើយ…! ពេលខ្ញុំរត់ឡើងមកដល់លើ ឃើញខ្ចាយពេញដី!
ស្រីតូចងីងើ នាងសើចខឹកចំអកខ្លួនឯងរួចសួរដោយហួសចិត្ត៖
-អញ្ចឹង? ហើយចុះពីណានិយាយប្រាប់មីង?
ស្ត្រីនោះតបមួយៗ៖
-គឺ..គឺ…អ្នកស្រី!
ភីណាហួសចិត្ត នាងពោលសួរអ្នកបម្រើវិញ៖
-មីងអួន គាត់ថាអញ្ចឹង មីងក៏ជឿដែរអ្ហេស៎? ផ្ទះយើងមានសត្វឆ្មាពីណាមក? ថូនោះអ្នកបងកុលាបគាត់របូតដៃជ្រុះបែកខ្លួនឯងទេ! យប់នោះគាត់នៅជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំឃើញផ្ទាល់ភ្នែក!
អ្នកបម្រើរូបនោះសម្លឹងមកភីណាដោយក្រសែភ្នែកមិនជឿជាក់។ ទោះយ៉ាងណា ទម្លាប់មិនស៊ីសង្វាក់គ្នារវាងបងប្អូនថ្លៃស្រីទាំងពីរ អ្នកណាក៏ដឹងដែរក្នុងផ្ទះនេះ ប៉ុន្តែរហូតដល់ថ្ងៃនេះភីណានិយាយថាបងថ្លៃខ្លួននិយាយកុហកពីរឿងថូគ្មានទំនងត្រង់ណាគួរឲ្យជឿសោះ ព្រោះថាមានហេតុផលអ្វីដែលអ្នកស្រីកុលាបចាំបាច់ប្រឌិតរឿង?
ទោះជាថូនោះថ្លៃយ៉ាងណាក៏គាត់ជាម្ចាស់ស្រីធំរបស់ផ្ទះនេះស្រាប់ទៅហើយគ្មានរឿងអ្វីថាមិនហ៊ានសារភាពខ្លួនធ្វើបែកទេ។ ឃើញមីងនោះនៅទីទើរក្នុងការហើបមាត់តបតសម្ដីខ្លួន នាងក្រមុំជ្រួញចិញ្ចើមពោលសួរវឹង៖
-មីងយ៉ាងម៉េចហ្នឹង? មិនជឿខ្ញុំទេអ្ហេស៎? ម៉េចក៏ខ្ញុំនិយាយប្រាប់ការពិតគ្មានអ្នកណា ជឿខ្ញុំសោះ…! មីងដឹងទេ យប់នោះពេលមីងចេញផុត ផ្ទះយើងមានចោរលួចចូលមកទៀតផង!
សូមរង់ចាំតាមដានអានភាគបន្តនៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ស្អែកនេះ
