Apartment 69 (ភាគបញ្ចប់)
ឡើងតាមជណ្ដើរប្រអប់មក ខ្ញុំកើតកូនចិត្តមួយភ្នកដល់ Apartment របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែអូនវី ចេះតែនាំខ្ញុំនិយាយបូកនឹងបរិយាកាសដ៏ល្អពីអាហារពេលល្ងាចផងនោះខ្ញុំក៏បំភ្លេចអ្វីទាំងអស់ ហើយផ្ដល់ទំនុកចិត្តឱ្យខ្លួនឯងសម្រាប់កិច្ចការដែលគួរធ្វើរាត្រីនេះ។ មកដល់មុខបន្ទប់ខ្ញុំមិនសម្លឹងមើលលេខ 69 ទេ ក៏បើកទ្វារចូល។
ភ្លើងភ្លឺចិញ្ចាច ទូរទស្សន៍លេងនៅប៉ុស្តិ៍ V តាមការបញ្ជាដោយម្រាមដៃតូចស្រលូនភ្លឹងស្ទើរមើលមិនឃើញថ្នាំងពេលសម្លឹងពីចម្ងាយ។ You Belong With Me របស់ Taylor Swift បំពងឡើងកម្ចាត់ភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងបន្ទប់ មិនឱ្យបរិយាកាសរំលងទៅចោលទំនោរចិត្ត ខ្ញុំបោះជំហានមួយៗទៅរកអូនវី ត្រកងនាងមកទម្រេតលើសយនាដែលប្រហើរដោយក្លិនកម្រងផ្កាម្លិះ ខ្ញុំថ្នាក់ថ្នមម្ចាស់ស្នេហ៍ដោយអារម្មណ៍រំជើបរំជួលបំផុតភ្លេចអស់រឿងពីម្សិល និងពាក្យរបស់ជីសេង។ ប្រតិបត្តិការមកដល់ពាក់កណ្ដាលផ្លូវទៅហើយ ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ដុកពេលអូនវី ច្រត់ដៃបង្ហើបខ្លួនឡើងហើយពោលមកកាន់ខ្ញុំ៖
-អូនសុំចូលបន្ទប់ទឹកមួយភ្លែតសិន។
-ហេតុអីយើងមិនចាំដល់ជិតគេងចាំងូតទឹក?
-ទេ! អូនមិនមែនងូតទឹកទេ។ ហេតុអីបងតក់ក្រហល់ម្ល៉េះ? សុំទោសណា!
នាងប្រាសចាកពីគ្រែទៅ ខ្ញុំដូចជាបុកពោះយ៉ាងម៉េចមិនដឹង។ នាងចូលបន្ទប់ទឹកផុតខ្ញុំយកតេឡេទូរទស្សន៍មកបន្ថយសំឡេងឱ្យអស់ ហើយទាញហ្គីតាមកដេញបទ Remember When របស់ Alan Jackson ហើយបង្ហើរសំនៀងតិចៗ ដើម្បីឱ្យអូនវី ដឹងថាខ្ញុំមិនស្ដាប់ទូរទស្សន៍ ហើយក៏មិនទាន់សន្ធឹងខ្លួនលើគ្រែដែរ។ បណ្ដែតអារម្មណ៍តាមសំឡេងហ្គីតាដែលខ្ទរចេញមកតាមកម្លាំងនិងជំនាញម្រាមដៃរបស់ខ្ញុំបានពាក់កណ្ដាលបទមិនទាន់ស្រួលបួលផង សោតាខ្ញុំទទួលបានសំឡេងទីពីរនៅក្នុងបន្ទប់ដ៏តូចច្រឡឹងនេះ។ វាកាន់តែឮនិងច្បាស់ទៅៗ ធ្វើឱ្យម្រាមដៃដែលប្រកបដោយជំនាញមិនអាចបញ្ជាខ្សែហ្គីតាឱ្យបន្លឺឡើងរហូតចប់បទបាន ខ្ញុំដាក់ហ្គីតាចុះលើគ្រែស្ទុះសំដៅទ្វារបន្ទប់ទឹក បម្រុងគោះទ្វារហៅអូនវី តាមកំសួលចិត្តដែលសៅហ្មងនឹងហេតុការណ៍នេះ ប៉ុន្តែពេលមកដល់ទ្វារបន្ទប់ទឹកលើកដៃបម្រុងគោះទៅហើយ ខ្ញុំទៅជាទច់ង៉ក់។ “ទុកបើអូនវី កំពុងធ្វើអ្វីដូចឯងកាលពីម្សិលមិញក៏នេះមិនមែនជាកំហុសនាងដែរ ព្រោះឯងពេលនោះក៏មិនប្រាកដថាខ្លួនឯងធ្វើអ្វីផង ហេតុអីឯងមិនរកវិធីដោះស្រាយកុំឱ្យប្ដីប្រពន្ធមានការរអៀសចិត្តនឹងគ្នា?”
ខ្ញុំថយក្រោយមកទាញហ្គីតាដេញខ្លាំងៗបំពានលើសំឡេងត្រេកត្រអាលដែលខ្ទររងំមកពីក្នុងបន្ទប់ទឹក និងដើម្បីរំសាយភាពមួហ្មងក្នុងចិត្ត ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សជឿលើរឿងអប្បិយជំនឿនោះទេ ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តថា មានអ្វីមិនប្រក្រតីក្នុងបន្ទប់ទឹកនោះមិនខាន។ ហ្គីតាថ្ងួចថ្ងូរដល់បទទីបី បន្ទប់ទឹករបើកសំឡេងស្រួយស្រាវបន្លឺឡើង៖
-បង! យកកន្សែងឱ្យអូនបន្តិច!
ខ្ញុំបាញ់ខ្សែចក្ខុលឿនស្លេវទៅរកទ្វារបន្ទប់ដែលពោរពេញដោយភាពសៅហ្មង អូនវី កាន់មាត់ទ្វារបាំងខ្លួនអើតតែក្បាលដែលទទឹកជោកញញឹមពព្រាយមកកាន់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្ទុះទៅយកកន្សែងឱ្យនាង។ មួយស្របក់ក្រោយអូនវី ចោមពុងចេញពីបន្ទប់ទឹកមករក្សាបាននូវភាពសិចស៊ីបង្អួតសាច់សភ្លឹងដែលចាំងប្លាតជាមួយភ្លើងអំពូលគួរឱ្យគយគន់ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍ភួយខ្នើយរបស់ខ្ញុំបានរលត់ទៅជាមួយនឹងក្ដីមន្ទិល ក្ដួលក្ដៅសៅហ្មងមុននេះអស់ទៅហើយ។ នាងទៅស៊កសំលៀកបំពាក់គេងយប់ សម្ងួតសក់ហើយដើរត្រុកៗសំដៅមកគ្រែ ខ្ញុំមិនដេញដោលពីរឿងដែលនាងប្រាប់ថាមិនចូលងូតទឹកមុននេះនោះទេ តែខ្ញុំក្រោកទៅដូរសំលៀកបំពាក់គេងហើយត្រសុលចូលភួយគេងឱបនាង។ ម្ចាស់ស្នេហ៍ខ្ញុំចេញវាចាស្រាលៗ៖
-បងមិនងូតទឹកទេ?
-បងមានអារម្មណ៍ថាស្រគាលៗខ្លួន មិនចង់ត្រូវទឹកទេ។
-បងមិនស្រួលខ្លួន?
-អត់ទេ ប្រហែលមកពីស្រាក្រហម អូនដឹងហើយថាបងមិនសូវពូកែញ៉ាំស្រា។ បានហើយ ឆាប់គេងទៅ។
អូនវី ត្រសុលក្បាលមកអឹបដើមទ្រូងខ្ញុំហើយក៏ស្ងាត់បាត់មាត់ទៅ។
………………………………………………………………….
អូនវី ទម្លាប់ភ្ញាក់ពីព្រលឹមចម្អិនអាហារពេលព្រឹក ក្លិនឈ្ងុយសាច់ចៀនបានដាស់ខ្ញុំឱ្យភ្ញាក់ពីដំណេក។ ខ្ញុំដូចជារសាប់រសល់នៅមិនសុខដោយសារមិនបានងូតទឹកពីយប់ ក៏ក្រោកទៅទាញកន្សែងពោះគោចូលបន្ទប់ទឹក។ អូនវី ងាកមកញញឹមដាក់ខ្ញុំហើយបន្លឺសំឡេង៖
-បងភ្ញាក់ពីព្រឹកម្ល៉េះ?
-បងដូចជារសាប់រសល់ខ្លួន។
-ម៉ោពីបងឯងអត់ងូតទឹកពីយប់មិញហ្នឹងហើយ ងូតទឹកទៅ អាហារពេលព្រឹកជិតរួចហើយ។
………………………………..
អូនវី ងូតទឹករួចទាំងព្រលឹម ខ្ញុំដឹងខ្លួនមិនទាន់តែក៏កើតកូនចិត្តឆ្ងល់ថា តើពេលព្រឹកអាចមានរឿងដូចពេលថ្ងៃនិងពេលយប់ទេ? ខ្ញុំនឹកឃើញដល់រាត្រីដ៏សោះកក្រោះកាលពីយប់មិញ ព្រោះអូនវី មិនដែលតោះតើយនឹងរឿងគ្រែខ្នើយជាមួយខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំងូតទឹកហើយស្លៀកពាក់ញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកជាមួយភរិយាជាទីស្រលាញ់ ហើយជូននាងទៅដាក់នៅមុខក្រុមហ៊ុន រួចទើបបង្ហួសទៅកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្ញុំដូចរាល់ព្រឹក។
ក្រោយអាហារថ្ងៃត្រង់មិត្តភ័ក្ដិពីរបីនាក់របស់ខ្ញុំមកជជែកលេងតាមទម្លាប់ ស្ងាត់មនុស្សបន្តិចជីសេង កំលោះអប្បិយជំនឿចាប់ផ្ដើមសម្លឹងមុខខ្ញុំ ខ្ញុំធ្វើហីដូចជាមិនរវល់នឹងវា ប៉ុន្តែរំពេចនោះសំឡេងភ្ញាក់ផ្អើលបានលាន់ឡើង៖
-ឈុនលៀង ឯងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរហើយ មើលចុះ! ផ្ទៃមុខខាងឆ្វេងប្រែជាក្រមៅ ធ្វើឱ្យពន្លឺផ្ទៃមុខខាងស្ដាំថមថយ ស្រទាប់ស្រអាប់ក្នុងកែវភ្នែកទាំងសងខាងធ្វើឱ្យថាមពលចក្ខុរបស់ឯងចុះខ្សោយ គឺដូចជាមេឃស្រទំប្រែជាអាប់រកកលចង់ភ្លៀង បើព្រះពាយផាត់ពពកខ្មៅខ្មួលខ្មាញ់នោះមិនផុតទេ អញ្ចឹងព្រះភិរុណដាច់ខាតត្រូវតែបង្អោរចុះ ប្រៀបដូចវាសនាមនុស្សដែលឆ្លងមិនផុតពីគ្រោះកាច ឧបទ្រពចង្រៃដូច្នោះដែរ។ កុំថាខ្ញុំមាត់ច្រើនអីនេះគឺដោយសារយល់ថាឯងជាមិត្តស្និទ្ធស្នាលទេ មុនថ្ងៃ១៥កើតនេះឯងរកចិនសែទៅមើលបន្ទប់របស់ឯងទៅ។
-អរគុណហើយដែលឯងខ្វល់ខ្វាយនឹងខ្ញុំ មិនលាក់បាំងនឹងឯងទេ ខ្ញុំពិតជាមានរឿងមិនស្រណុកក្នុងចិត្តខ្លះមែន ខ្ញុំចង់រើចេញពី Apartment 69 នោះឆាប់ៗនេះ។
-រើចេញ? ហេតុអី?
-ខ្ញុំនិយាយមិនកើតទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែរើចេញ។
-អញ្ចឹងឯងគិតថា និយាយជាមួយលោកនាយកប៉ុន្មានម៉ាត់ហ្នឹងហើយឯងអាចរើចេញអញ្ចឹងហ្អេ?
-អញ្ចឹងឯងនិយាយទៅខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងម៉េច? ខ្ញុំមិនអាចនៅទីនោះបានទៀតទេ។
-បញ្ហាអីក៏មានដំណោះស្រាយដែរ បើបញ្ហាបណ្ដាលមកពីបន្ទប់នោះ អញ្ចឹងត្រូវសួរថា វាគឺដោយសារបរិយាកាសពីធម្មជាតិ ទីតាំង ឬពាក់ព័ន្ធនឹងជំនឿហុងស៊ុយបន្ទប់។
-ចុះបើខ្ញុំនិយាយថា គឺរឿងអប្បិយជំនឿ?
-មិនមានអ្វីចម្លែកទេ អគារសង់ឡើងលើសពី១០០កន្លែង គឺយ៉ាងហោចណាស់ក៏មានមួយបន្ទប់ដែលមានបញ្ហាដែរ ទុកបើធ្វើផ្ទៀងផ្ទាត់តាមក្បួនយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែរឿងបែបនេះមិនមែនថាមិនអាចកែខៃបាននោះទេ។ បើឯងមិនជំទាស់ទេ ខ្ញុំនឹងណែនាំអ្នកចេះមើលហុងស៊ុយផ្ទះម្នាក់ឱ្យឯង។
-ល្អ! ធ្វើតាមឯងចុះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចង់ឱ្យប្រពន្ធខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំហៅគ្រូហ្មអីទៅផ្ទះនោះទេ។ បើក្មេងជាមិត្តភ័ក្ដិ បើចាស់គឺពូខ្ញុំ ឯងយល់ទេ?
-បានយើងនឹងជួបគាត់ ហើយចុះឯងគិតថាគួរតែទៅថ្ងៃណា?
-ថ្ងៃសៅរ៍ចុងសប្ដាហ៍នេះយ៉ាងម៉េចដែរ?
-គួរតែមិនយឺតពេលទេ សម្រេចអញ្ចឹងចុះ។
…………………………………………………………………….
ពួកយើងរើមកនៅ Apartment 69 នៅថ្ងៃអាទិត្យ រហូតដល់ថ្ងៃសៅរ៍ ថ្ងៃណាក៏ដូចថ្ងៃណាដែរខ្ញុំត្រូវស្ដាប់សំឡេងអូនវី ឮពេញត្រចៀកយ៉ាងគ្រលួចពីក្នុងបន្ទប់ទឹកមក ពេលខ្លះខ្ញុំត្រូវដើរចេញពីបន្ទប់ព្រោះពិបាកធ្វើចិត្តក្នុងអារម្មណ៍បែបនោះ។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំពិបាកយល់រឿងខ្លះ អូនវីដូចជាមិនដឹងខ្លួនថា នាងបានធ្វើអ្វីនៅក្នុងបន្ទប់ទឹកនោះទេ ហើយថែមទាំងមិនចាប់អារម្មណ៍ថាពួកយើងមិនបានរួមមេត្រីពេញមួយអាទិត្យទៅហើយនោះទេ នាងមានកាយវិការធម្មតា ទឹកមុខស្រស់ស្រាយ លេងសើចជាមួយខ្ញុំតាមចរិតរបស់នាងមិនមានអ្វីប្រែប្រួលសោះ។ ពេលខ្លះខ្ញុំក៏ចង់និយាយជាមួយនាងឱ្យដឹងរឿងដែរ ប៉ុន្តែមិនដឹងថាត្រូវចាប់ផ្ដើមពីចំណុចណាមុន ហើយមិនដឹងថាអាចនិយាយគ្នាយល់ពីហេតុផលដែរឬយ៉ាងណា ដូច្នេះហើយឱ្យចិនសែមកមើលហុងស៊ុយបន្ទប់ជារឿងល្អបំផុតហើយ ព្រឹកនោះខ្ញុំនិយាយជាមួយនាង៖
-អូនព្រឹកនេះប្រហែលម៉ោង៩ ពូបងមកលេង។
-អញ្ចឹងហ្អែ? គាត់នៅពិសាបាយថ្ងៃត្រង់ជាមួយពួកយើងទេ?
-អត់ទេ គាត់គ្រាន់តែឆៀងចូលមើលបន្ទប់យើងមួយភ្លែត ព្រោះគាត់ចង់រកទិញឱ្យកូនគាត់មួយបន្ទប់ដែរ។
-បើគាត់នៅញ៉ាំជុំគ្នាពិតជាល្អណាស់ ព្រោះព្រឹកនេះប្អូនស្រីអូន នាំមិត្តភ័ក្ដិគេ២នាក់មកធ្វើអាហារថ្ងៃត្រង់ញ៉ាំជុំគ្នានៅទីនេះ។
-ហេតុអីអូនមិនប្រាប់បងមុន?
-យប់មិញអូនគិតថា ចេញពីងូតទឹកវិញចាំប្រាប់បង តែពេលចេញពីបន្ទប់ទឹកងងុយគេងពេកក៏ភ្លេចប្រាប់បងទៅ។ អូនសុំទោសបងសម្លាញ់!
-អត់អីទេ បងគ្រាន់តែសួរ។ ល្អហើយយើងមិនបាច់ចេញក្រៅក្រុងផង។
យើងងូតទឹកញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក ធ្វើកិច្ចការផ្ទះខ្លះរង់ចាំពូខ្ញុំមកលេង (ចិនសែ)។ ទ្រនិចនាឡិកាប៉ោលវាត់ដល់ម៉ោង៩ភ្លាម សំឡេងគោះទ្វារលាន់ឡើងសឹងថាក្នុងវិនាទីតែមួយ អូនវី លាន់មាត់៖
-គាត់ពិតជាទៀងម៉ោងមែន។
ខ្ញុំដើរទៅបើកទ្វារ និយាយរាក់ទាក់គាត់របៀបស្និទ្ធស្នាលជាញាតិសាច់ឆ្ងាយ ណែនាំប្រពន្ធខ្ញុំឱ្យគាត់ស្គាល់ហើយគាត់ក៏សុំសិទ្ធិដើរមើលស្ថានភាពបន្ទប់ ក្នុងសភាពដូចអ្នកមើលចង់ទិញ។ គាត់ស្លៀកពាក់ដូចជាមនុស្សទាន់សម័យមិនដូចគ្រូហ្មអីនោះទេ តែគាត់មានឈើខ្មៅប៉ុនកូនដៃប្រវែងប្រមាណបីទៅបួនចំអាមដើរចុចនេះចុចនោះ ចុងក្រោយគាត់ចូលក្នុងបន្ទប់ទឹកមួយភ្លែត ហើយចេញមកនិយាយលេងជាមួយពួកយើងបន្តិចក៏លាទៅវិញ។ ខ្ញុំត្រូវជូនលុយគាត់ និងស្ដាប់រឿងរ៉ាវបន្ទប់របស់ខ្ញុំដូច្នេះហើយខ្ញុំយកលេសថា ជូនដំណើរគាត់ទៅក៏ចុះទៅអង្គុយជជែកជាមួយគាត់នៅក្នុងម៉ាតនៅខាងក្រោម។ អង្គុយប៉ុកខ្ញុំអន្ទះសាចង់ដឹងរឿង៖
-យ៉ាងម៉េចដែរលោកគ្រូ បន្ទប់ខ្ញុំ?
-គ្រប់យ៉ាងគឺត្រូវតាមក្បួនអត់មានខុសទេ ដំណេកនៃក្បាលគ្រែក៏ល្អឥតខ្ចោះ និយាយទៅគេរៀបតាមហុងស៊ុយចិនបានល្អណាស់ មិនមានអ្វីត្រូវកែប្រែទេ។ ប៉ុន្តែមានរឿងមួយដែលហួសពីសមត្ថភាពខ្ញុំអាចធ្វើ និងនិយាយថាជាអ្វីឱ្យប្រាកដបាន។
-អ្វីទៅលោកគ្រូ?
-គឺចំហាយចម្លែកម្យ៉ាងនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក។ ឈើខ្មៅរបស់ខ្ញុំកម្រើកតិចៗពេលខ្ញុំចូលក្នុងបន្ទប់ទឹក ហើយមានចំហាយត្រជាក់យ៉ាងចម្លែកម្យ៉ាងគ្របដណ្ដប់លើខ្ញុំ ខ្ញុំគិតថាបើមនុស្សធម្មតា ចំហាយនោះអាចនឹងមានឥទ្ធិពលអ្វីម្យ៉ាងមកលើមិនខានទេ។ មិនដឹងថា ក្មួយចូលបន្ទប់ទឹកនោះមានអារម្មណ៍អ្វីកើតឡើងដូចអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយឬអត់ទេ។
-ចុះបើពិតជាមានរឿងចម្លែកកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ និងប្រពន្ធខ្ញុំពេលចូលបន្ទប់ទឹកនោះមែនតើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅលោកគ្រូ?
-បើក្មួយពិតជាមានរឿងបែបនោះមែន ហើយក្មួយជឿរឿងខ្មោចព្រាយបិសាចមន្តអាគមឩមអាម អញ្ចឹងលោកគ្រូអាចនាំក្មួយឱ្យជួបមិត្តរបស់គ្រូម្នាក់គាត់ជាអ្នកយល់ដឹង និងមានចំណេះជ្រៅជ្រះ រឿងខ្មោចព្រាយ។
-ខ្ញុំអរគុណលោកគ្រូហើយ ស្អែកជាថ្ងៃអាទិត្យតើអាចឱ្យគាត់អញ្ជើញមកបានទេ?
-ខ្ញុំនឹងឱ្យគាត់ខលមកក្មួយ។
………………………………………………………….
វាជារឿងអស់សំណើចដែលខ្ញុំជាអ្នករៀនក្នុងសម័យបច្ចេកវិទ្យាទាំងក្នុងនិងក្រៅស្រុក តែបែរជាទៅជឿនិងអាងពឹងលើជំនឿទាំងអស់នេះមកដោះស្រាយបញ្ហាគ្រួសារទៅវិញ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនសុបិន មិនមែនភាពយន្តទេគឺជីវិតរស់នៅរបស់ប្ដីប្រពន្ធខ្ញុំជួបរឿងបែបនេះ ខ្ញុំគ្មានជម្រើសទេ។ នៅរារែកៗម៉ោងជាង១០ទៅហើយ ខ្ញុំឡើងទៅបន្ទប់វិញប្អូនថ្លៃស្រីខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្ដិរបស់នាងពីរនាក់ទៀតកំពុងចាត់ចែងបន្លែសាច់សម្រាប់អាហារថ្ងៃត្រង់ជុំគ្នា។ ប្អូនថ្លៃខ្ញុំនិយាយលេងចំអន់អូនវី៖
-ឯងពីរនាក់មានប្លែកអីទេ បីបួនខែមកនេះ?
-ប្លែកអី អាណា?
-គឺបងស្រីខ្ញុំនឹងណា? ពីមុនសៅរ៍អាទិត្យយើងមិនដែលខលរកគាត់ទេ មានតែគាត់ខលហៅ មិនអញ្ចឹងសុំពួកយើងទៅជាមួយ តែបួនខែចុងក្រោយនេះSMSមួយក៏អត់ដែលឃើញដែរ។ ពួកឯងមានបានSMSមួយពីគាត់ទេ?
ក្មេងស្រីពីរនាក់អាយុដំណាលគ្នាប្រហែល២១ទៅ២២លាន់មាត់ព្រមគ្នា៖
-អើ! មែនហើយអត់ដែលឃើញមែន។ ហើយថ្ងៃនេះបើកុំតែខ្ញុំឱ្យឯងខលសុំគាត់មកធ្វើអីញ៉ាំជុំគ្នានៅទីនេះប្រហែលមិនបានជួបគាត់ទេ។ ធ្វើម៉េចទេ! យើងបីនាក់សំខាន់មិនដល់មនុស្សម្នាក់។
សំឡេងសើចខ្ទរពេញបន្ទប់លាន់ឡើងជួយកម្ចាត់ភាពស្មុគស្មាញនៅក្នុងក្បាលខ្ញុំ បន្តិចក្រោយមកពួកនាងចាប់ផ្ដើមចម្អិនម្ហូបសំឡេងជជែកគ្នានិងសំណើចក្អាកក្អាយដូចជាស្ងប់ស្ងាត់ទៅវិញ។ ខ្ញុំសម្លឹងទៅទ្វារបន្ទប់ទឹក ហើយមើលម៉ោងទូរសព្ទដៃគឺ១១ជាងហើយជាម៉ោងដែលបន្ទប់ទឹកនេះតែងបង្ករឿងចម្លែក។ មិនទាន់១២ថ្ងៃត្រង់ផង អាហារភេសជ្ជៈ និងស្រាបៀរត្រូវបានរៀបពេញប្រៀបនៅលើតុ។ អាណា ដកដង្ហើមវែងមួយហើយបន្លឺសំឡេងឡើង៖
-ចែ! មានកន្សែងសម្រាប់ភ្ញៀវទេ? ខ្ញុំងូតទឹកបន្តិចសិន ធំក្លិនសាច់គោជាប់ខ្លួនអញ្ចឹងមិនចេះនៅទេ។
-មាន! នោះ នៅថតទូខាងឆ្វេង!
អាណា ដើរទៅបើកយកកន្សែងរួចចូលបន្ទប់ទឹកទាញទ្វារបិទគ្រឹប។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមិនស្រណុកក្នុងចិត្តក៏ដើរទៅដំឡើងសំឡេងស្ពីកឃឺបន្តិចឱ្យចម្រៀងលាន់ទ្រហឹងពេញបន្ទប់ គ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍ទេ តែពួកគេនាំគ្នាងក់ក្បាលតាមភ្លេងនិងញ៉ាំនេះបន្តិចនោះបន្តិចរង់ចាំអាណា ចេញពីបន្ទប់ទឹកវិញ។
ទោះសំឡេងបទចម្រៀងខ្ទរទ្រហឹងយ៉ាងណាក៏មិនអាចទាញសោតាខ្ញុំឱ្យផ្ទៀងស្ដាប់បានដែរ ខ្ញុំភ្នកក្នុងចិត្តថាចុះបើអាណា បន្លឺសំឡេងថ្ងួចថ្ងូរដូចពេលអូនវី ចូលក្នុងនោះតើបរិយាកាសនៅទីនេះនឹងទៅជាយ៉ាងម៉េច។ កំពុងតែភ្នកគិត សំឡេងស្រាលតូចល្វើយៗជ្រែកកាត់ចង្វាក់ភ្លេងមកប៉ះនឹងត្រចៀកខ្ញុំ ខ្ញុំរឹតតែមិនផ្ដោតលើបទភ្លេងដោយសញ្ជឹងនិងផ្ទៀងសោតាតម្រង់ទៅបន្ទប់ទឹក។ ពិតមែនហើយ! គឺសំឡេងដូចដែលខ្ញុំបានស្ដាប់ពេញមួយសប្ដាហ៍មកនេះ។ វាគ្រលរទៅៗ ច្បាស់ទៅៗ ខ្ញុំប្រហោងពោះ ហេងហាងមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចគឺដូចជាច្រាបជាន់អង្គុយធ្មឹងរកធ្វើអ្វីមិនកើត បន្តិចក្រោយមកអូនវី ដើរសំដៅស្ពីកឃឺហើយមួលវ៉ូលីមបន្ថយសំឡេងចម្រៀង ខ្ញុំផើតពោះចង់ហើបគូថផុតកៅអី ខណៈសំឡេងចម្រៀងហាក់បំពងមិនឈ្នះ សំឡេងត្រេកត្រអាលខ្ទរមកយ៉ាងគ្រលួច។ សំឡេងទីបីក្នុងបន្ទប់ប្រាកដឡើងមកដាស់ភាពភាន់ភាំងរបស់ខ្ញុំ៖
-ហើយចុះអាណា វាងូតទឹកយូរម៉េស? អាណា? យូរម៉េស? ប្រយ័ត្នយើងទុកតែឆ្អឹងឱ្យឯងណា!
មិត្តភ័ក្ដិរបស់អាណា ប្រតិកម្មពេលអាណាចូលបន្ទប់ទឹកយូរពេក ប៉ុន្តែខ្ញុំមើលទៅគ្រប់គ្នាហាក់មិនខ្វល់ពីសំឡេងចម្លែកចេញពីបន្ទប់ទឹកមកទេ ខ្ញុំលូកដៃក្ដិចភ្លៅខ្លួនឯងដើម្បីបញ្ជាក់ថា ស្មារតីខ្ញុំគឺប្រក្រតីទេ ពិតណាស់ក្ដិចជ្រុលដៃខ្ញុំឈឺចង់លោត។
សំឡេងកាន់តែរោលរាលគឺសំឡេងរបស់អាណា យ៉ាងច្បាស់ ហេតុអីអ្នកគ្រប់គ្នានៅទីនេះមិនឮ បែរជានាំគ្នាជជែកធ្វើហី ឬមួយពួកនាងអៀនខ្ញុំហើយយល់រឿងស្រីៗក៏នាំគ្នាធ្វើជាគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងនៅចំពោះមុខខ្ញុំ? គិតម្ដងទៀតខ្ញុំនឹកដល់ប្រពន្ធខ្ញុំក៏សម្លឹងមុខនាង នាងញញឹមដាក់ខ្ញុំយ៉ាងស្រស់បញ្ជាក់ថាអត់មានរឿងមិនស្រួលក្នុងចិត្តទេ បើនាងពិតជាឮសំឡេងប្អូនស្រីនាងថ្ងូរយ៉ាងស្រើបស្រាលបែបនេះពេលមានអ្នកក្រៅនៅជាមួយ នាងគួរតែប្រែទឹកមុខ ឬមករកខ្ញុំដើម្បីពិគ្រោះ តែនេះគឺអត់ទេ ខ្ញុំធូរចិត្តបន្តិចតែក៏ចាប់ផ្ដើមសង្កាក្នុងចិត្តថា តើមានរឿងអ្វីឱ្យប្រាកដនៅទីនេះ។ ឬមួយដោយសារខ្ញុំជាមនុស្សឈ្លក់វង្វេងនឹងរឿងបែបនេះច្រើនពេកក៏ស្រមៃដល់សំឡេងផ្ដេសផ្ដាសនេះ? គិតវិលវល់ៗ អាណាបើកទ្វារក្រាកចេញមកញញឹមយ៉ាងស្រស់ហើយបន្លឺឡើង៖
-មាននរណាចង់ចូលទៀតទេ?
-ចូលទៀតហ្អែ? ឯងមើលម៉ោងមើល៍ ១២ជិតកន្លះហើយ!
មិត្តនាងបន្ទោស អាណាលាន់មាត់៖
-ចុម! ខ្ញុំងូតទឹកម៉ាភ្លែតសោះជិតកន្លះម៉ោង? ហើយម៉េចមិនញ៉ាំមុន?
-បានហើយ! កុំនាំគេឱ្យចាំទៀតមកញ៉ាំម៉ោ។
រីករាយនឹងអាហារថ្ងៃត្រង់ អមដោយស្រាបៀរតិចតួច មួយសន្ទុះក្រោយមកមិត្តរបស់អាណា បង្ហើបរឿងថ្មី៖
-បងវី ស្អែកពួកខ្ញុំទៅហែលទឹកបងទៅជាមួយគ្នាទេ? ពួកយើងខានទៅហែលយូរហើយ។
អូនវី ងាកមើលមុខខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ឆ្លៀតចាប់យកឱកាសល្អនេះភ្លាម៖
-អូនទៅហែលទឹកលេងជាមួយពួកគេទៅ បងត្រូវជជែកជាមួយអ្នកធ្វើការពីរឿងទៅបាងកកអាទិត្យក្រោយ។
អាណា លូកមាត់៖
-អាទិត្យក្រោយហ្អែ៎? ពេលនោះចែទៅគេងនៅផ្ទះម៉ាក់ ឬឱ្យខ្ញុំមកគេងនៅទីនេះ?
ខ្ញុំមិនគិតអ្វីទាំងអស់ក៏ធ្លោយមាត់៖
-ទៅគេងផ្ទះម៉ាក់ទៅ!
-ហេតុអីនឹង? ខ្ញុំម៉ោគេងនៅហ្នឹងក៏បាន ម៉េចខ្លាចខ្ញុំរុះរើឱ្យខូចភាពរ៉ូមេនទិករបស់បន្ទប់នេះ?
-មែនហើយបង ឱ្យអាណាម៉ោគេងហ្នឹងហើយ អូនខ្ជិលទៅនោះ។
ខ្ញុំទីទើរតែក៏ត្រូវតាមចិត្តនាងព្រោះអត់មានហេតុផលអីត្រូវចាំបាច់ឱ្យនាងទៅគេងផ្ទះម៉ាក់នាងទេ។ អាហារថ្ងៃត្រង់ចប់ទៅហើយ តែការក្លែមក្លយសម្ដីនៅបន្តរហូតល្ងាចទើបបីនាក់នោះគេត្រលប់ទៅវិញ។ ត្រូវហើយ! ចន្លោះពេលពួកយើងញ៉ាំស្រាបៀរម្នាក់ៗចូលបន្ទប់ទឹកសឹងថាយ៉ាងហោចណាស់ពីរដងម្នាក់ដែរ តែអត់មានរឿងអ្វីកើតឡើងទេ ខ្ញុំក៏នឹកឃើញថារាល់ពេលខ្ញុំចូលបត់ជើងគឺអត់មានរឿងចម្លែកទេ លើកលែងតែពេលងូតទឹក។
មានជាតិស្រវឹងក្នុងខ្លួនតិចៗខ្ញុំនិងអូនវី មិនចុះពី Apartment ពួកយើងឈរមើលទេសភាពក្រុងនិងជជែកគ្នារហូតដល់ម៉ោងអាហារពេលល្ងាច។ យប់នោះក៏មិនខុសពីមួយអាទិត្យកន្លងទៅដែរ ចូលបន្ទប់ទឹកចេញមកវិញដោយភាពល្ហិតល្ហៃ និងត្រូវស្ដាប់អូនវី ថ្ងួចថ្ងូរយ៉ាងត្រេកត្រអាល ក្រោយមកពួកយើងក៏លង់លក់ដល់ភ្លឺ។
ក្រោយអាហារពេលព្រឹកអូនវី ចេញទៅរកអាណា ព្រោះថ្ងៃនោះពួកគេណាត់គ្នាទៅហែលទឹក។ ខ្ញុំនៅចាំទូរសព្ទរបស់គ្រូមន្តអាគមដែលនឹងមកមើលបន្ទប់ខ្ញុំ មិនយូរប៉ុន្មានទូរសព្ទរោទ៍ ហើយម៉ោង៩គាត់ក៏មកដល់។ សំណាងណាស់ដែលអូនវី មិននៅព្រោះគាត់មិនដូចចិនសែដែលមកមើលហុងស៊ុយបន្ទប់ទេ គាត់ស្លៀកពាក់ខុសពីជនទូទៅ ហើយកាន់តែប្លែកជាមួយនឹងខ្សែកអង្កាំឈើខ្មៅមូលធំៗធ្លាក់ស្ទើរដល់ចង្កេះរបស់គាត់។ ចូលដល់ក្នុងបន្ទប់គាត់ចាប់ផ្ដើមហើបមាត់មួយៗ៖
-អាវ៉ា? បន្ទប់នេះឯងទិញយូរហើយនៅ?
-អត់ទេលោកគ្រូ ឆ្នាំមុនខ្ញុំជាប់ជាបុគ្គលិកឆ្នើម ក្រុមហ៊ុនផ្ដល់រង្វាន់ឱ្យស្នាក់នៅបន្ទប់នេះមួយឆ្នាំ។
-ចុះអាវ៉ាឯងមកនៅបានប៉ុន្មានខែហើយ?
-ទើបតែបានមួយអាទិត្យទេលោកគ្រូ។
-មានធ្វើពិធីអីទេ មុនមកនៅ?
-គ្មានទេលោកគ្រូ ព្រោះខ្ញុំគិតថាគ្រាន់តែមកស្នាក់នៅបែបកម្សាន្តមួយឆ្នាំ។
គាត់ដោះខ្សែកអង្កាំឈើបិទភ្នែក ហើយរាប់អង្កាំនោះមួយម្ដងៗ។ គាត់យកមេដៃមកញីចិញ្ចើមខ្ញុំ ហើយឱ្យខ្ញុំសម្លឹងទៅលើទៅក្រោម ឆ្វេងស្ដាំដើម្បីមើលគ្រាប់ភ្នែកខ្ញុំទាំងសងខាង មួយស្របក់ក្រោយទើបគាត់និយាយមួយៗ៖
-អាវ៉ា ឯងជួបគ្រោះដែល១០០០ឆ្នាំមិនទាន់មានអ្នកជួបម្ដង នេះគេមិនហៅថាគ្រោះកាចទេ ព្រោះអាវ៉ា ឯងអាចគេចផុតពីវាក្នុងរយៈពេលមួយពព្រិចភ្នែកដោយគ្រាន់តែរើចេញពីបន្ទប់នេះ ហើយគ្រោះនោះនឹងមិនតោងតាមអាវ៉ា ឯងទេ គឺវានឹងចប់ទៅតែត្រឹមហ្នឹង។ ប៉ុន្តែបើអាវ៉ា ចង់បន្តរស់នៅទីនេះដោយមិនឱ្យប្រឈមនឹងគ្រោះនេះ តានឹងជួយអង្គុយមើលឱ្យថាតើទីនេះមានហេតុភេទអ្វីឱ្យប្រាកដ។
-បាទលោកគ្រូ ខ្ញុំមិនមែនថាចាំបាច់ត្រូវតែនៅទីនេះទេ ប៉ុន្តែបើអាចមិនបាច់រើចេញអញ្ចឹងគឺជារឿងល្អសម្រាប់ខ្ញុំហើយ។
គាត់សម្លឹងរកកន្លែងគួរសម ទាញក្រណាត់ក្រហមបួនជ្រុងស្មើមកទ្រាប់អង្គុយពែនភ្នែន ហើយបង្គាប់ខ្ញុំឱ្យទាញទ្វារបន្ទប់បិទ សំឡេងទ្វារបិទលាន់ឡើងក្រោមកម្លាំងដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំអង្គុយទៅម្ខាងរង់ចាំមើលគាត់ ប្រមាណជា៥នាទីទើបគាត់បើកភ្នែកមកវិញ។ មិនហាស្ដីមួយម៉ាត់គាត់ក៏ដើរមួយៗដោយមានខ្សែកអង្កាំឈើនៅក្នុងដៃសំដៅទៅបន្ទប់ទឹក ចូលក្នុងផុតគាត់ទាញទ្វារបិទគ្រឹប ខ្ញុំហាក់មានទំនុកចិត្តលើគាត់ ព្រោះខ្ញុំមិនបានបង្ហើបពីអាថ៌កំបាំងនេះប្រាប់អ្នកទីពីរនៅឡើយ។
ប្រមាណជា៣នាទីទើបគាត់ចេញមកវិញ មិនសួរនាំខ្ញុំសូម្បីមួយម៉ាត់គាត់ចាប់ផ្ដើមហើបមាត់មួយៗ៖
-អាវ៉ា! អ្វីដែលចៅឯងបានជួប និងបានឮមិនមែនជាសុបិន ក៏មិនមែនជាការរវើរវាយដែរ នោះគឺជាការពិតទាំងអស់។
ខ្ញុំមិនឱ្យគាត់បន្តប្រយោគទៀតទាន់ក៏និយាយកាត់ផូង៖
-ចុះលោកគ្រូ មានវិធីអាចកម្ចាត់ភាពចម្លែកក្នុងបន្ទប់ទឹកនេះបានទេ?
-បាន! ប៉ុន្តែបើលោកគ្រូធ្វើគឺដាច់ធម៌មេត្តាពេកហើយ។ ព្រោះគ្រោះនេះចំពោះអាវ៉ាឯងគឺអាចគេចបាន ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកបង្កគ្រោះគឺគេចមិនបាន ស្រោចស្រង់មិនរួច។
-ខ្ញុំមិនយល់ប្រសាសន៍លោកគ្រូទេ។ លោកគ្រូអាចពន្យល់ខ្ញុំឱ្យច្បាស់ជាងនេះបានទេ?
-ឧបករណ៍ងូតទឹកក្ដៅរបស់ចៅ ជាប់មកជាមួយព្រលឹងតែលតោលគ្មានញាតិផៅសន្ដាន ជាព្រលឹងគូស្នេហ៍ភេទប្រុសដូចគ្នា ដែលមិនបានទៅចាប់ជាតិអស់រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំមកហើយ។
-អញ្ចឹងខ្ញុំអាចប្ដូរឧបករណ៍នោះចេញ ហើយយកវាទៅបោះចោលក្នុងសមុទ្របានទេ?
-ហួសពេលហើយ! វាត្រូវបានគេយកមកដាក់ទីនេះរំលងរនោច៣៩ដង ខ្នើត៣៩ដង មានមនុស្សចូលងូតទឹកប្រើឧបករណ៍កម្ដៅនោះច្រើនជាង៣៩នាក់ ដូច្នេះបន្ទប់ទឹកទាំងមូលស្ថិតក្រោមអំណាចរបស់ព្រលឹងតែលតោលទាំងពីរ ទោះបើអាវ៉ាឯងដោះវាបោះចោលក៏ព្រលឹងនៅតែអាចស្ថិតនៅក្នុងបន្ទប់ទឹកនេះបាន។
-តើលោកគ្រូមានវិធីណាដែលមិនព្រៃផ្សៃចំពោះពួកគេ ហើយអាចឱ្យទីនេះត្រលប់រកសភាពធម្មតាវិញបានទេ?
-តារៀនតែមន្តអាគមកម្ចាត់ខ្មោចធ្មប់បិសាចដែលកាចសាហាវ វិធីស្រោចស្រង់តាមិនបានយល់ដឹងទេ ហើយបើឱ្យតាបង្ខំចិត្តប្រើវិធីឃោរឃៅ ចំពោះសត្វដែលតែលតោលបែបនេះក៏តាធ្វើទៅមិនរួចដែរ អាវ៉ាឯងអាចរកគ្រូផ្សេង ពុំដូច្នោះទេមានតែរើចេញ។
……………………………………………….
លោកគ្រូមន្តអាគមចេញទៅផុត ខ្ញុំអង្គុយខ្វាយខ្វល់ចិត្តណាមួយថ្ងៃអាទិត្យក្រោយត្រូវទៅបាងកកបួនប្រាំថ្ងៃទៀត បើត្រូវទុកឱ្យប្រពន្ធនិងប្អូនថ្លៃនៅទីនេះគឺពិតជាមិនមែនរឿងល្អទេពេលដឹងការពិតនេះហើយ។ ខ្ញុំពិតជាទាល់គំនិតគិតមិនឃើញថាត្រូវដោះស្រាយយ៉ាងម៉េចក្រៅពីរើចេញ ប៉ុន្តែទីមួយត្រូវមានហេតុផលគ្រប់គ្រាន់ប្រាប់លោកនាយក ទីពីរផ្ទះល្វែងខ្ញុំជួលឱ្យគេបាត់ហើយ ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវនិយាយជាមួយប្រពន្ធ និងម៉ាក់ក្មេកយ៉ាងម៉េច។
ខ្ញុំនឹកមិនអស់ចិត្តនឹងពាក្យរបស់លោកគ្រូមន្តអាគម និងរឿងចម្លែកក្នុងបន្ទប់ទឹក ខ្ញុំទាញទូរសព្ទមកបើកថតកាមេរ៉ាវីដេអូ យកទៅបញ្ឈរលើចានលុបមុខបែរទៅរកផ្កាឈូកងូតទឹក ហើយចេញមកយកកន្សែងទៅងូតទឹក។ ខ្ញុំបណ្ដោយអារម្មណ៍ឱ្យត្រេកត្រអាលទៅតាមអ្វីដែលធ្លាប់កើតឡើង ទីបំផុតខ្ញុំមានស្មារតីប្រក្រតីឡើងវិញ ជូតសម្ងួតខ្លួនហើយទាញទូរសព្ទចេញទៅក្រៅដើម្បីមើលវីដេអូ។
ខ្ញុំឡើងអង្គុយលើគ្រែដូចរាងចង់ព្រឺឆ្អឹងខ្នងមុនពេលបើកវីដេអូ ខ្ញុំតាំងស្មារតីហើយចាប់ផ្ដើមបើកវីដេអូមើល។ វីដេអូលេងដល់ពាក់កណ្ដាលខ្ញុំជឿសម្ដីចិនសែ និងគ្រូមន្តអាគមនោះទាំងអស់ មិនខុសទេខ្ញុំមិនបានជួយខ្លួនឯងទេ គឺគ្រាន់តែបង្ហាញអាការៈស្រើបស្រាលរវើរវាយ ហើយនៅទីបំផុតក៏លុះក្នុងសភាពជាមនុស្សប្រុសដែលបានជួយខ្លួនឯងដល់ទីបញ្ចប់ ឬបានរួមរ័ក។ ចិត្តមួយនឹកខឹងចង់ហៅគ្រូនោះមកម្ដងទៀតឱ្យលុយគាត់ច្រើនរហូតដល់គាត់ព្រមកម្ចាត់ព្រលឹងតែលតោលនោះចោល ចិត្តមួយនឹកដល់ពាក្យគាត់ថា គ្រោះនេះខ្ញុំអាចគេចបានតែព្រលឹងកម្សត់នោះគេចមិនរួចស្រោចស្រង់មិនបាន។ ខ្ញុំអង្គុយសំកុកដោយគ្មានដំណោះស្រាយក្នុងក្បាល។
……………………………………………………………….
យប់នោះអូនវី មកផ្ទះនាងអត់ចូលងូតទឹកទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែការសាកថតកាមេរ៉ារបស់ខ្ញុំមួយឃ្លិបនោះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំលង់លក់ដោយមិនបានទាំងនិយាយស្ដីជាមួយនាងច្រើន។ ទំនងជានាងគេងមិនលក់ក៏បើកទូរសព្ទខ្ញុំលេង ដោយមិនបានប្រយ័ត្នខ្ញុំអត់បានលុបវីដេអូនោះចោលទេ ព្រឹកឡើងនាងសួរនាំ ខ្ញុំក៏និយាយរឿងពីដើមដល់ចប់ទើបនាងយល់ ហើយនាងក៏ទើបតែដឹងនៅពេលនោះដែរថា ពួកយើងមិនបានរួមមេត្រីនឹងគ្នាទេមួយរយៈចុងក្រោយនេះ។ ពីថ្ងៃនោះមកពួកយើងចូលបន្ទប់តែមុនម៉ោង៩ព្រឹក ហើយពេលខ្ញុំទៅបាងកកអូនវី បានទៅគេងជាមួយប្អូនស្រីនាង។
…………………………………………………………….
រថយន្តបោះពួយដល់ប៉ោយប៉ែតព្រំប្រទល់ខ្មែរថៃ ខ្ញុំបម្រុងនឹងទាញទូរសព្ទខលទៅអូនវី ប៉ុន្តែទូរសព្ទក្នុងហោប៉ៅខោខ្ញុំរោទ៍ឡើង ខ្ញុំទាញទូរសព្ទលើកគឺលេខប្រពន្ធខ្ញុំ៖
-អាឡូ! បងដល់ណាហើយ?
-ដល់ប៉ោយប៉ែតហើយអូន។
-ជិតឆ្លងដែនហើយម៉េចមិនខលមកប្រពន្ធ?
-បងបម្រុងខលទៅហើយតែអូនខលមកមុន មែនហើយបងមិនទាន់ឆ្លងដែនឥឡូវទេ ព្រោះត្រូវចូលវត្តប៉ាលិឡៃបន្តិចសិន។
-ចូលវត្តធ្វើអីបង?
-អ្នកធ្វើការជាមួយគេមានសាច់ញាតិធ្វើបុណ្យក្នុងវត្តនេះ ចាំពេលចេញទៅចាំបងខលទៅអូនវិញ។
……………………………………………………………
ចូលដល់ក្នុងវត្តចំពេលព្រះសង្ឃកំពុងទេសនា អ្នករួមដំណើរជាមួយខ្ញុំបានកន្លែងសម្រួលឥរិយាបថ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមផ្ទៀងស្ដាប់ព្រះសង្ឃទេសនា។ ខ្ញុំធ្លាប់ចូលវត្ត រាប់បាត្រលោក រាប់បាត្ររដូវភ្ជុំបិណ្ឌ ធ្លាប់ស្ដាប់លោកទេសនា តែមិនដែលផ្ទៀងផ្ទាត់យល់ន័យអ្វីនោះទេ ប៉ុន្តែលើកនេះខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់អាចថាលើសយាយតានៅទីនេះទៅទៀត។ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ត្រង់ចំណុចដែលព្រះសង្ឃសម្ដែងថា ញាតិដែលចែកឋានទៅកាន់លោកខាងមុខ អាចនឹងសោយទុក្ខវេទនាដោយសារការមិនបានបំពេញបុណ្យ និងដោយសារកម្មពៀរដែលបានប្រព្រឹត្តិពេលនៅមានជីវិត។ ដូច្នេះហើយញាតិមិត្តកូនចៅដែលនៅមានជីវិតអាចធ្វើបុណ្យទក្ខិណានុប្បទាន ឬធ្វើទានជាមួយអ្នកមានសីល ហើយឧទ្ទិសផលឱ្យដល់ញាតិដែលបានស្លាប់ទៅនោះ ពួកគេនឹងបានសោយផលបុណ្យទៅតាមបុញ្ញកិរិយាដែលអាចកើតឡើង។
ត្រលប់ពីបាងកកវិញខ្ញុំនិមន្តព្រះសង្ឃទទួលចង្ហាន់ និងបច្ច័យបួនរួចឧទ្ទិសផលដល់ព្រលឹងតែលតោលទាំងពីរនោះ ពីពេលនោះមកបន្ទប់ទឹករបស់ខ្ញុំលែងមានរឿងចម្លែកកើតឡើងទៀត។ ពេលយប់បើទោះជាមានសំឡេងអីនោះនៅ Apartment 69 ក៏មិនមែនចេញពីក្នុងបន្ទប់ទឹកមកដែរ ឆ្នាំបន្ទាប់ខ្ញុំជាប់ជាបុគ្គលិកឆ្នើមម្ដងទៀត និងបានស្នាក់នៅបន្ទប់នោះមួយឆ្នាំបន្តទៀត ៕
ដោយ៖ សាធ វាសនា
