ម៉ោង១២អធ្រាត្រ នៅសង្កាត់លេខ១ (ភាគទី១៤)
ភាគទី១៤
វគ្គទី៦
អាថ៌កំបាំង
ស្នូរចាបយំខ្ញៀវខ្ញារខាងក្រៅបង្អួច ភីណាអង្គុយលើគ្រែសម្លឹងទៅខាងក្រៅផ្ទះដោយទឹកមុខស្ងួត។ ជាការពិតណាស់ ទីនេះមិនមែនជាផ្ទះរបស់ខ្លួន តើរស់នៅដោយសប្បាយចិត្តយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? នាងសម្លឹងទៅមីងម៉ាប់ដែលខំរត់ឡើងរ៉ឺម៉កមកតាមបម្រើនាង។ គាត់កំពុងរៀបសម្លៀកបំពាក់ចូលទៅក្នុងទូ នាងពោលសួរដោយសូរសព្ទស្រាលៗ៖
-មីង! រៀបប៉ុណ្ណឹងបានហើយ មីងទៅផ្ទះធំវិញទៅក្រែងអ្នកស្រីធំរបស់មីងត្រូវការរក! ឥវ៉ាន់ទាំងនេះទុកខ្ញុំរៀបខ្លួនឯងចុះ!
-ពុទ្ធោអ្នកនាងតូចរបស់មីង! ឲ្យមីងទៅចោលអ្នកនាងម៉េចកើត! បានអ្នកណាថែទាំបាយម្ហូបអីនោះ? នៅផ្ទះធំ មានអ្នកអួនហើយ! អ្នកនាងឃ្លានទេ ចាំមីងទៅរកទិញម្ហូបសិន!
នារីតូចច្រឡឹងហូរទឹកភ្នែកអាណិតខ្លួន នាងនិយាយផងជូតជលនេត្រផង៖
-ខ្ញុំអត់ឃ្លានអីទាំងអស់មីង! ខ្ញុំចង់នៅស្ងាត់!
អ្នកបម្រើរូបនោះងាកមកសម្លឹងមាណវី ប្រហែលជាយល់ថាភីណាមិនចង់ឲ្យអ្នកណានៅរំខាន អញ្ចឹងហើយទើបម្នីម្នាក្រោកចេញទៅទាំងឆ្លៀតបន្លឺប្រាប់៖
-បើអញ្ចឹងពេលនាងតូចណា៎ ត្រូវការអ្វីស្រែកហៅខ្ញុំចុះ!
ភីណាឆ្លើយតបទាំងច្រត់ដៃក្រោកពីគ្រែ៖
-ដឹងហើយ!
អ្នកបម្រើរួបនោះចាកចេញពីបន្ទប់ទៅ ភីណាដើរមកអង្គុយបត់ជើងរៀបសម្ភារៈប្រើប្រាស់របស់ខ្លួនទាំងអស់ដាក់លើទូសំអាងទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំ នាងនឹកដល់បងប្រុសខ្លួន គាត់គឺជាបងប្រុសតែមួយគត់ ហើយក៏ជាអ្នកដែលនាងរំពឹងតែមួយគត់បន្ទាប់ពីឪពុកម្ដាយចែកឋានទៅ ឥឡូវនេះគាត់រវល់តែលុះក្រោមល្បិចកលរបស់ស្រីបិសាច សូម្បីតែប្អូនស្រីរបស់ខ្លួន ក៏លែងគិតដល់ហើយដែរ មិនដឹងទ្រាំដល់ពេលណាទើបគាត់អាចភ្ញាក់ខ្លួននឹងរឿងពិត មុខមាត់ពិតរបស់ប្រពន្ធគាត់នោះទេ ឥឡូវនេះនាងចាកចេញពីផ្ទះព្រោះតែមិនអាចទ្រាំបានចំពោះមុខហេតុការណ៍ដ៏តឹងតែងដែលស្រីបិសាចនោះជាអ្នករៀបចំឡើង នាងយល់ថាតាមមើលគឺបងប្រុសខ្លួនរវល់តែឈឺឆ្អាលនឹងភរិយារបស់គាត់ សូម្បីតែប្អូនស្រីខ្លួនចេញទៅនៅក្រៅផ្ទះក៏គាត់មិនរវល់ដែលមើលទៅ!
នាងស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍ថា តូចចិត្តចំពោះវាសនាខ្លួនណាស់ កើតមកគ្មានឪពុកម្ដាយរស់នៅជិតកាយថ្នមថែរក្សាដូចគេដទៃ មានតែបងប្រុសម្នាក់ ឥឡូវនេះគាត់ក៏លែងយកចិត្តទុកដាក់នឹងនាងទៀត ទោះកើតទុក្ខសោកសៅក៏មានតែអង្គុយក្ដុកក្ដួលម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ រកអ្នកឈឺឆ្អាលម្នាក់នៅក្បែរខ្លួនគ្រាន់នឹងរំលែកទុក្ខក៏មិនបានដែរ។ កាន់តែគិតចិត្តរឹងរឹតតែសោកសៅទ្វេឡើង តំណក់ទឹកភ្នែកដែលកើតចេញពីភាពឯកា និងការអាណិតខ្លួនប្រជែងគ្នាហូរសស្រាក់កាត់ផែនថ្ពាល់ដែលស្រស់ផូរផង់ ល្មមគ្នានោះដែរសូរសព្ទស្រាលៗមួយលាន់ឮមកពីខាងក្រោយខ្នង៖
-បើមិនសប្បាយចិត្តដដែល ចេញពីផ្ទះមកធ្វើអី?
ភីណាភ្ញាក់ដូចគេកន្ត្រាក់ តាមរយៈផ្ទាំងកញ្ចក់ នាងអាចមើលឃើញរូបអ្នកកំលោះវិទូដែលកំពុងឈរខ្ពស់សង្ហាពីក្រោយខ្នង។ នាងក៏ប្រញាប់ប្រញាល់លើកដៃជូតទឹកភ្នែក និងឈ្ងោកមុខដោយអាការស្រពាប់ស្រពោន៖
-អ្នកណាឲ្យបងចូលបន្ទប់ខ្ញុំ?
វិទូដើរចូលមកកាន់តែជិត ប៉ុន្តែភ្នែកទាំងគូនៅតែមិនដកពីរូបក្រមុំគូស្នេហ៍នៅឡើយទេ អ្នកពោលសួរស្រាលៗមកកាន់នាង៖
-នៅខឹងទៀត?
ភីណាឈ្ងោកមុខរៀបសម្ភារៈប្រើប្រាស់បន្តដោយមិនឆ្លើយតបនឹងអ្នកកំលោះសោះ វិទូដាក់បង្គុយចុះជិតនាងទាំងឈ្ងោកមើលមុខនាងផងនិយាយផង៖
-គិតនៅហ្នឹងដល់អង្កាល់? បានយករបស់មកច្រើនម្លឹងៗ?!
នាងក្រមុំចងចិញ្ចើមតែមិនខ្ចីឆ្លើយតបសម្ដីបុរសគូស្នេហ៍។ ភ្លាមនោះនាងឮគេវាចាលួងចិត្តស្រាលៗក្បែរត្រចៀក៖
-និយាយមក! និយាយរឿងរ៉ាវតាំងពីដើមដល់ចប់ណា៎! បងនៅចាំស្ដាប់! បងអត់ទៅណាទេ!
ភីណាដៀងភ្នែករិះគិត នាងងើបមុខសម្លឹងបុរសទាំងទឹកភ្នែកព្រិចៗ ប៉ុន្តែតាមពិតគឺនាងកំពុងមានចិត្តត្រេកអរ។ យ៉ាងណាក៏នាងយល់ថានាងពិតជាកំពុងត្រូវការគេបំផុតក្នុងកាលៈទេសៈនេះ។ វាចាចុងក្រោយរបស់គេធ្វើឲ្យនាងនឹកឃើញដល់រឿងអកុសលដែលកើតឡើងលើរូបស្រីជាបងថ្លៃរបស់ខ្លួននារាត្រីដែលមានភ្លៀងធ្លាក់មិនឈប់ឈរនោះសាជាថ្មី។
កាលយប់នោះ គាត់បានដាច់ខ្យល់ស្លាប់បាត់ទៅហើយ ក៏ស្រាប់តែក្រោយមកបែរជាមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ណាមួយថែមទាំងមានលក្ខណៈខុសពីមនុស្សធម្មតា។ នាងបានឃើញគាត់បរិភោគសាច់ឆៅផ្ទាល់នឹងភ្នែក បន្ទាប់មកក៏ឡើងមកប្រុងច្របាច់កនាងក្នុងបន្ទប់រហូតដល់មានរឿងធំផ្ទុះឡើងទាំងព្រហាម។
វិទូសម្លឹងមុខនារីម្ចាស់ចិត្ត អ្នកកំលោះឃើញនាងបង្ហាញភាពស្លេកស្លាំងសើចលើផ្ទៃមុខ អ្នកកំលោះក៏កើតក្ដីងឿងឆ្ងល់លាយឡំនឹងភាពឈឺឆ្អាល គេលើកដៃអង្អែលស្មានាងស្រាលទាំងសងខាង ល្មមពេលភីណាពោលទៅកាន់គេដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំង៖
-វិទូ! អ្នកបងគួរឲ្យសង្ស័យណាស់ គាត់គួរឲ្យខ្លាចណាស់ បងដឹងទេគាត់ក៏បានដាច់ខ្យល់ស្លាប់ម្ដងហើយ ក្រោយមកបែរជារស់ឡើងវិញ !
អ្នកកំលោះវិទូសម្លឹងមកស្រស់ស្រីដោយក្រសែភ្នែកពេញប្រៀបទៅដោយក្ដីសង្ស័យ តាមពិតគឺអ្នកកំលោះមិនយល់សម្ដីនាងដែលបាននិយាយនេះឡើយ ប៉ុន្តែឃើញទឹកមុខនាងជាក់ស្ដែងពេកអ្នកក៏ទៅជានៅស្ងៀមរង់ចាំឲ្យនាងនិយាយទៀត។ ភីណាផ្ដោតភ្នែកសម្លឹងអ្នកកំលោះ កាលបើឃើញគេមានអាកប្បកិរិយាហាក់រង់ចាំស្ដាប់បែបនេះ នាងបែរជាចងចិញ្ចើមពោលសូរវិញដោយមិនអស់ចិត្ត៖
-បងជឿសម្ដីខ្ញុំអត់ហ្នឹង?
វិទូប្រមូលអារម្មណ៍ដែលកំពុងបែកខ្ញែកដោយក្ដីច្របូកច្របល់នោះមកវិញ គេញាក់ស្មាតបមកកាន់មាណវី៖
-បងនៅមិនទាន់យល់នៅឡើយ! អូននិយាយឲ្យច្បាស់មក!
ភីណាឈ្ងោកមុខដោយចិត្តច្របូកច្របល់ អារម្មណ៍ខ្វាយខ្វល់កំពុងរុកកួនចិត្តខ្លាំងក្លាណាស់ នាងយល់ថាបើលាក់ទុកក្នុងទ្រូងទៀតក៏មានតែធ្វើឲ្យមិនអស់ចិត្តនៅមិនសុខតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នោះហើយទើបនាងសម្រេចចិត្តដោយងើបមុខបន្លឺប្រាប់ទៅកាន់នាយសាជាថ្មី៖
-មិនមែនអូនមិនចង់និយាយទេ ប៉ុន្តែគឺគ្មានអ្នកណាទុកឱកាសឲ្យអូននិយាយសោះ គឺយប់ដែលក្នុងផ្ទះគ្មានអ្នកណានៅនោះ ក្នុងផ្ទះធំមានតែអ្នកបងហើយ និងខ្ញុំ។ យប់នោះនឹកទៅគួរឲ្យខ្លាចណាស់ ភ្លៀងធ្លាក់យ៉ាងខ្លាំងតាំងតែពីព្រលប់រហូតដល់យប់ជ្រៅក៏នៅមិនទាន់រាំងទៀត។ ខ្ញុំ និងអ្នកបងសុទ្ធតែគេងមិនលក់ដូចគ្នាក៏នាំគ្នាអង្គុយនៅសាឡុងឯបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ។ ឯយប់ក៏កាន់តែជ្រៅ ពេលនោះស្រាប់តែឮនៅជាន់ខាងលើមានស្នូរជើងមនុស្សរត់ ឆ្ងល់ថាកណ្ដាលយប់អញ្ចឹងតើមានអ្នកណាចូលមករត់ក្នុងផ្ទះយើងបែបនេះ ទាំងខ្ញុំ ទាំងអ្នកបងសុទ្ធសឹងភ័យតែ អ្នកបងនាំខ្ញុំឡើងទៅជាន់ខាងលើរកមើលទៅមើល៍ថាតើមានមនុស្សលួចចូលមកឬក៏អត់ ពេលឡើងទៅដល់ យើងទាំងពីរបានឮសំឡេងមនុស្សនិយាយគ្នារអុះៗមែនឯក្នុងបន្ទប់ដាក់វត្ថុបុរាណឯណោះ។
ភីណាបង្អង់បន្តិច ទើបពោលបន្តប្រាប់ទៅអ្នកកំលោះគូស្នេហ៍៖
-កាលណោះខ្ញុំ និងអ្នកបងសុទ្ធតែភិតភ័យណាស់ ខ្ញុំនៅចាំថាមុននឹងឈានចូលទៅក្នុងបន្ទប់វត្ថុបុរាណអ្នកបងបានកាន់ថូដែលតាំងមុខបន្ទប់ទៅជាមួយផង ប៉ុន្តែពេលដែលយើងបើកទ្វារចូលទៅដល់ ក៏ស្រាប់តែឃើញមានមនុស្សប្រុសប្លែកមុខពីរនាក់ កំពុងឈរនៅរានហាលនៃបន្ទប់វត្ថុបុរាណនោះ លើដៃពួកគេមានកាន់ពូថៅមួយម្នាក់ផង កាលយប់នោះអ្នកបងភិតភ័យរហូតដល់របូតដៃធ្វើជ្រុះថូដែលគាត់កាន់នោះខ្ចាយទៅលើឥដ្ឋ រួចបន្ទាប់មកពួកយើងគិតថា មនុស្សកាន់ពូថៅពីរនាក់នោះប្រាកដជាចោរហើយ ពេលដែលបែរក្រោយទៅរកអ្នកបងស្រាប់តែឃើញគាត់កំពុងដួលត្រឡប់ត្រឡិនចុះមកជាន់ខាងលើ ខ្ញុំឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែក អ្នកបងដួលធ្លាក់ចុះមកដល់ជាន់ខាងក្រោម រួចក៏ត្រូវបោកទៅនឹងជើងសាឡុងយ៉ាងខ្លាំងទៀត ខ្ញុំឃើញគាត់ដេកស្ងៀមនៅទីនោះ លែងកម្រើកទៅហើយ ខ្ញុំចូលទៅជិតគាត់អង្រួនគាត់យ៉ាងណាក៏គាត់មិនដឹងខ្លួនវិញដែរ បន្ទាប់មកខ្ញុំដឹងថាលែងមានដង្ហើម គាត់ស្លាប់បាត់ទៅហើយ! គាត់ស្លាប់មែន!
និយាយដល់ត្រង់ណេះ ភីណាខ្ទប់មុខទ្រហោយំ នាងពោលបន្តទាំងអណ្ដឺតអណ្ដក៖
-ខ្ញុំទូរសព្ទទៅរកបង ប៉ុន្តែទូរសព្ទក៏ដាច់ទៀត ខ្ញុំស្លន់ស្លោណាស់ ខ្ញុំនឹកមិនឃើញថាត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចសោះ ខ្ញុំក៏បើកឡានចេញពីផ្ទះទៅរកបង ប៉ុន្តែយប់នោះភ្លៀងខ្លាំងពេក ចិត្តខ្ញុំក៏កំពុងវង្វេងវង្វាន់ទៀត ខ្ញុំក៏ជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍តែម្ដងទៅ។
វិទូសម្លឹងទៅកាន់តរុណីដោយក្រសែភ្នែកមុតថ្លា ក្នុងចិត្តអ្នកកំលោះគិតឃើញយ៉ាងណាក៏គ្មានអ្នកណាអាចដឹងបាននៅឡើយ ប៉ុន្តែគេនៅមិនទាន់ហើបមាត់និយាយថាយ៉ាងម៉េចទាល់តែសោះ ភ្លាមនោះភីណាពោលបន្តដោយសូរសព្ទរអាក់រអួល៖
-ពេលខ្ញុំចេញពីពេទ្យមកវិញ ខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់ត្បិតអីឮបងបន្ទោសថាខ្ញុំចេញពីផ្ទះទាំងយប់ទើបជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍! ណាមួយពេលត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញបែរជាឃើញអ្នកបងនៅរស់ជ្រងោទៅវិញ បងនិយាយទៅមើលថាតើពេលនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ខ្ញុំស្រងាកចិត្តខ្លាំងណាស់ ព្រោះតែមីងអួនប្រាប់ខ្ញុំថា មានទូរសព្ទប្រាប់ពីមន្ទីរពេទ្យមក ទើបគាត់ដឹងថាខ្ញុំមានរបួស ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅចាំច្បាស់ណាស់ថា កាលយប់នោះពេលខ្ញុំទូរសព្ទទៅរកបង ទូរសព្ទដាច់ប្រើលែងកើតទៅហើយ! ហេតុការណ៍ស្រាប់តែក្រឡាប់ចាក់យ៉ាងនេះ ខ្ញុំវិលវល់ណាស់ ណាមួយអ្នកបងស្រាប់តែរស់វិញហើយនិយាយកុហកគេឯងថាខ្ញុំខឹងគាត់យកឡានបើកចេញពីផ្ទះ ទើបរងគ្រោះថ្នាក់ រីឯថូផ្កាដែលគាត់របូតដៃធ្វើបែកនោះ ក៏គាត់ពោលបំផ្លើសថាសត្វឆ្មាធ្វើបែកដែរ ប៉ុន្តែផ្ទះគ្មានឆ្កែឆ្មាមួយសោះ បងថាទៅមើល៍ ម៉េចក៏សុខៗ រឿងរ៉ាវប្រែជាក្រឡាប់ចាក់យ៉ាងនេះទៅវិញ!
ខ្ញុំឃើញគាត់ស្លាប់ផ្ទាល់នឹងភ្នែក ប៉ុន្តែគាត់បែរជានៅរស់ជ្រងោ ខ្ញុំមិនដឹងថាមកពីមូលហេតុអ្វីទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថាខ្ញុំចាំមិនច្រឡំឡើយ បងថ្លៃខ្ញុំបានស្លាប់បាត់ទៅហើយ គាត់ស្លាប់នៅចំពោះមុខខ្ញុំ គឺដៃខ្ញុំស្ទាបដង្ហើមគាត់ច្បាស់ណាស់!
កំលោះលើកដៃរាកាត់ ដោយស៊កសំណួរ៖
-ឈប់ភីណា! យប់នោះពួកអ្នកបម្រើទៅណាអស់!
ភីណាតបវិញភ្លាម៖
-គឺពួកគេគេងដូចស្លាប់! ខ្ញុំគោះទ្វារផង ស្រែកហៅផង អត់មានអ្នកកម្រើកទេ! ពូ សួសវិញខ្ញុំដើរទៅបន្ទប់គាត់យកសោឡានក៏គាត់មិនទាំងដឹងខ្លួនផង!
ក្រសែភ្នែកវិទូរេរិះគិតខ្វាច់។ នាងក្រមុំនៅបង្អង់ស្ងៀមលែងនិយាយ ប៉ុន្តែនាងមិនមានឮអ្នកកំលោះគូដណ្ដឹងតបមកវិញមួយម៉ាត់ណាទាល់សោះ នាងងើបមុខសម្លឹងគេយ៉ាងមុត ហាក់ដូចជាចង់មើលឲ្យធ្លុះដល់អ្វីដែលគេកំពុងតែគិត ភ្លាមនោះនាងពោលសួរទៅកាន់វិទូដោយក្ដីសង្ស័យ៖
-ឬមួយបងក៏មិនជឿសម្ដីខ្ញុំទេ? ឬមួយបងគិតថាសរសៃប្រសាទខ្ញុំមានបញ្ហាវង្វេងវង្វាន់ និយាយផ្ដេសផ្ដាស?
ពាក្យ សរសៃប្រសាទ ធ្វើឲ្យគេនឹកឃើញដល់ប្រអប់ថ្នាំក្នុងដៃ។ គេលើកបង្ហាញស្រី ដោយសួរមួយៗ៖
-ថ្នាំនេះអូនលេបរហូតមកមែនអ្ហេះភីណា?
ធីតាលូកដៃទទួលហើយងក់ក្បាលៗផ្ងក់ៗ។
វិទូសម្លឹងមកនាងក្រមុំភីណាមិនដកភ្នែក តាមពិតពាក្យសម្ដីនាងទាំងប៉ុន្មានហួសវិស័យនឹងជឿកើតក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែសម្លឹងមើលទឹកមុខរបស់នាង មិនសមថានិយាយផ្ដេសផ្ដាសសោះ ឬមួយថារឿងជាក់ស្ដែងនៅខាងក្រៅក៏ដូចក្នុងខ្សែភាពយន្តដែរ? មនុស្សស្លាប់ហើយអាចរស់ឡើងវិញកើតដែរអ្ហេស៎? អ្នកកំលោះលូកមាត់ពោលសួរទៅកាន់ភីណាវិញ៖
-ម៉េចក៏រឿងធ្លាក់ជណ្ដើរកាលពីយប់នោះ មិនដែលឮអ្នកបងនិយាយ?
ភីណាងាកមុខចេញដោយអាការហួសចិត្ត នាងឧទាន៖
-គាត់ស្លាប់ហើយបែរជារស់ឡើងវិញ គឺលែងជាមនុស្សធម្មតាទៀតហើយ បងទៅដែលបានជួបគាត់ប៉ុន្មានដងដែរ? គាត់មិនដែលចុះពីបន្ទប់មកក្រោមទេ សូម្បីតែពេលបាយ! តាមពិតគឺអ្នកបងក្លាយជាខ្មោចទៅហើយ ខ្ញុំបានឃើញគាត់លួចសាច់ឆៅក្នុងទូទឹកកកផ្ទាល់នឹងភ្នែក អញ្ចឹងហើយទើបមីងម៉ាប់រអ៊ូថាបាត់សាច់ឆៅរាល់តែថ្ងៃ! ហើយកាលពីព្រលឹមនេះ គាត់ប្រុងច្របាច់កខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយទៅបែរជាគ្មានអ្នកព្រមជឿសោះ បងប្រុសក៏អញ្ចឹង! បងឯងក៏មិនជឿខ្ញុំដែរ!
វិទូចម្លែកក្នុងចិត្ត តែទឹកមុខគេនៅស្មើធេង គេងាកមករកនាងក្រមុំភីណា ទាំងពោលប្រាប់មួយៗ៖
-ភីណា! បងមានការទៅមន្ទីរពេទ្យបន្តិច! ល្ងាចនេះបងមកវិញ! នៅផ្ទះបិទទ្វារចាក់សោឲ្យស្រួលសិន ហើយកុំដេញមីងម៉ាប់ទៅណា!ដឹងអត់! ចាំបងមកវិញសិនចាំគិតទៀត!
ភីណាដឹងថាទោះជាចង់ឃាត់ឲ្យគេនៅស្ដាប់សម្ដីខ្លួនក៏ឥតប្រយោជន៍ដែរ នាងងក់ក្បាលយឺតៗដោយគ្មានចេញស្ដីមួយម៉ាត់ អ្នកកំលោះក្រោកឈរពោលមកកាន់នាងជាលើកចុងក្រោយ៖
-សម្រាកសិនទៅ! បងទៅសិនហើយ!
នាងក្រមុំក្រោកឈរជាកិច្ចជូនដំណើរអ្នកកំលោះគូស្នេហ៍ ប៉ុន្តែនាងមិនមានហើបមាត់និយាយមួយម៉ាត់ទៀតទេ។ វិទូសម្លឹងនាងបន្តិចទើបស្រវាឱបរាងកាយតូចតន់ក្នុងរង្វង់ដៃ ធ្វើឲ្យនាងយំសសិត។មុនឈានជើងចាកចេញទៅ គេខ្សឹបៗតិចៗកាត់កែវភ្នែកភីណាដែលសែនស្រងូតស្រងាត់។
-បងនឹងរកយុត្តិធម៌ឲ្យអូន! អត់ធ្មត់….ឮអត់!?
គេចាកចេញទៅជាមួយប្រអប់ថ្នាំក្នុងដៃ។ ទោះយ៉ាងណាសម្ដីចុងក្រោយរបស់គេធ្វើឲ្យធីតាញញឹមទាំងទឹកភ្នែក។ ប្រិយមិត្តធ្លាប់ឃើញស្នាដៃបំបែកសំណុំរឿងរបស់ប៉ូលិសវិទូក្នុងរឿងស្ទូឌីយោលេខ៧ហើយ តើជឿជាក់ថាគេអាចមានលទ្ធភាពបំបែកសំណុំរឿងម៉ោង១២អាធ្រាត្រកាលពីយប់ភ្លៀងធំនោះជូនគូដណ្ដឹងខ្លួនបានដែរឬយ៉ាងណា?
វគ្គទី៧
សំណុំរឿង ម៉ោង១២អធ្រាត្រ
-នេះជាថ្នាំបំពុលសរសៃប្រសាទ! លោកបានវាពីណាមក!
បុរសមជ្ឈិមវ័យដែលគ្រងដោយអាវវែងសក្បុសគ្របពីលើសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់។ ទឹកមុខស្លូតបូតតែម៉ឺងម៉ាត់ ហើយគាត់បង្ហាញភាពងឿងឆ្ងល់លើផ្ទៃមុខដោយមានគ្រាប់ថ្នាំបីបួនក្នុងដៃផង។វិទូដាក់បង្គុយទៅលើសាឡុង តែមាត់និយាយ៖
-ក្រែងលោកជាអ្នកឲ្យថ្នាំនេះទៅភីណា?
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតពិនិត្យប្រអប់ រួចងាកមករកគ្រាប់ថ្នាំម្ដងបន្តិចមក ក៏ដោយឆ្លើយច្បាស់ៗ៖
-ប្រអប់នេះគឺមែន! តែថ្នាំនេះអត់ទេ!
វិទូមិននិយាយមួយម៉ាត់សោះ តែគេរេភ្នែករិះគិត។
“អញ្ចឹងភីណាបានថ្នាំនេះពីណាមក? “អ្នកសួរស្ងាត់ៗក្នុងចិត្ត។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតងើបមុខសម្លឹងមកកាន់ភ្ញៀវគាត់ដៀងភ្នែកសម្លឹងគ្រាប់ថ្នាំលើដៃបន្តិច ទើបពោលមកកាន់ភ្ញៀវយឺតៗ៖
-ថ្នាំនេះត្រូវបានហាមប្រាមក្នុងវិស័យវេជ្ជសាស្ត្រ! វាបណ្ដាលឲ្យមហន្តរាយដល់សុខភាពអ្នកជំងឺ ពិសេសប្រព័ន្ធខួរក្បាល! គេអាចរកទិញវាបានតែក្នុងផ្សារងងឹត វាជាសារធាតុញៀនសំយោគផ្សំរួមពីសារធាតុគីមីលាយឡំនឹងជាតិមេតំហ្វេតាមីនដែលអាចធ្វើឲ្យមនុស្សស្រមើស្រមៃ និងបំភ្លេចទុក្ខព្រួយ! នៅស្រុកខ្មែរយើង ការប្រើប្រាស់ និងការលក់ដូរសារជាតិនេះត្រូវបានហាមឃាត់ដោយច្បាប់! មន្ទីរពេទ្យយើងអត់មានរឿងអីត្រូវប្រើរបស់អស់នេះទៅកាន់អ្នកជំងឺទេ! ខ្ញុំសូមបដិសេធដាច់ខាត!
វិទូបើកភ្នែកមូលក្លុំសម្លឹងយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ទៅកាន់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ក្នុងខណៈដែលដៃគាត់កំពុងហុចគ្រាប់ថ្នាំអ្នកវិញ ខណៈអ្នកឮគាត់បន្តវាចា៖
-អាការៈប្រែប្រួលរបស់គូដណ្ដឹងលោកប្រាកដជាទាក់ទងនឹងការប្រើប្រាស់ថ្នាំនេះ!
-តើនាងប្រើវាតាំងពីមុនមក ឬមួយទើបតែប្រើក្រោយពេលចេញពីពេទ្យ?
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតជ្រួញចិញ្ចើមបង្ហាញអាការៈអល់អែកគាត់ពោលយឺតៗដោយសម្លឹងផ្ដោតមកកាន់នាយប៉ូលិសវ័យក្មេងដែលកំពុងរង់ចាំស្ដាប់ចម្លើយ៖
-តាមពិតយើងមានវិធីវិភាគរឿងនេះដោយបូមឈាមនាងយកទៅ ប៉ុន្តែខ្ញុំសំណូមពរថាគួរតែទៅទាក់ទងនឹងអ្នកជំនាញសារធាតុញៀនល្អជាងដោយសារគេមានឯកទេសច្បាស់អាចធ្វើការវិភាគបានត្រឹមត្រូវជាង! ហើយគេក៏មានវិធីសាស្ត្របន្សាបមានប្រសិទ្ធភាពជាងខាងពួកខ្ញុំ!
វិទូផ្អែកខ្នងទៅនឹងបង្អែកដោយឱបជាប់ទៅដោយក្ដីសង្ស័យយ៉ាងជ្រៅក្នុងចិត្ត។ ម៉េចក៏ទៅជាអញ្ចឹង? ការប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀនក្នុងចំណោមយុវវ័យអភិជនអត់មានអ្វីគួរឲ្យចម្លែកទេក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន តែបើឲ្យជឿថាភីណាក្នុងចំណោមយុវជនភ្លើតភ្លើនទាំងនោះ ដូចជាឆ្ងាយពីការពិតខ្លាំងពេក? ភ្លាមនោះអ្នកឮលោកវេជ្ជបណ្ឌិតពោលសួរវិញ៖
-ចុះហេតុអ្វីបានជាពេលនេះទើបលោកយកថ្នាំនេះមកសួរ? ចុះថ្នាំដែលខ្ញុំឲ្យនាងលេប ទៅឯណាអស់?
វិទូសម្លឹងមកម្ចាស់សំឡេងសន្ទនា នាយពោលតបវិញមួយៗដោយទឹកមុខនឹងន៖
-ត្រង់នេះហើយដែលខ្ញុំមករកការពន្យល់មួយ! ព្រឹកមិញខ្ញុំយកថ្នាំទៅឲ្យនាងព្រោះនាងភ្លេច តាមផ្លូវខ្ញុំជួបមិត្តម្នាក់ ក៏អង្គុយហូបកាហ្វេជជែកគ្នាលេង គេជាឱសថបណ្ឌិតដែរ ខ្ញុំក៏ចាក់គ្រាប់ថ្នាំនេះសួរគេ ព្រោះមួយរយៈនេះគូដណ្តឹងខ្ញុំប្រែប្រួលខុសពីមុនពេក! ចម្លែកត្រង់ថាគេមិនវិភាគថ្នាំនេះចេញ បានន័យថាសូម្បីមិត្តខ្ញុំក៏មិនដែលបានឃើញវាពីមុនមកដែរ អញ្ចឹងហើយខ្ញុំក៏ឆៀងមកសួរលោក! ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បានចម្លើយថាតើនេះជាថ្នាំមន្ទីរពេទ្យចេញឲ្យនាង ឬក៏នាងបានពីកន្លែងផ្សេងណាមក!
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតគ្រវីក្បាលយឺតៗបង្ហាញនូវភាពងឿងឆ្ងល់និងមិនអស់ចិត្ត គាត់ពោលរអ៊ូ៖
-ចុះថ្នាំដែលខ្ញុំឲ្យទៅណាវិញ?
វិទូក៏បង្ហាញនូវអាការទញ់ទាល់ដែរ។ គេនៅស្ងៀមដកដង្ហើមធំមួយខណៈ ទើបនិយាយឡើងថា៖
-ជម្រាបតាមត្រង់ទៅចុះថាពួកខ្ញុំក៏មិនទាន់ដឹងថាភីណាបានថ្នាំនេះពីណាមកដែរហើយនាងប្រើវាតំាងពីពេលណាមក! ប៉ុន្តែសំខាន់ពេលនេះខ្ញុំសូមលោកមេត្តាធ្វើយ៉ាងណាលាក់រឿងនេះឲ្យបានល្អដឹងត្រឹមលោកនិងខ្ញុំដោយយោគយល់ដល់ការរាប់អានរវាងបងកុសលនិងលោក! ពួកខ្ញុំនិងអង្កេតករណីនេះឲ្យបានច្បាស់!
លោកវេជ្ជបណ្ឌិតងក់ក្បាលផ្ងក់ៗ ជាសញ្ញាថាមិនបដិសេធនូវសម្ដីរបស់អ្នកកំលោះទេ គាត់បន្លឺតប៖
-បាទ! លោកទុកចិត្តចុះ!
វិទូផ្ដោតភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់លោកវេជ្ជបណ្ឌិត ប៉ុន្តែការពិតគឺអ្នកកំលោះកំពុងអញ្ចឹងគិត ឬមួយថាពាក្យសម្ដីចម្លែកៗរបស់ភីណា ជាមួយរឿងខុសប្រក្រតីនៃទំនាក់ទំនងរវាងនាង និងអ្នកស្រីវ័យក្មេង មានទាក់ទងគ្នានឹងថ្នាំនេះ។
កាលពីនៅផ្ទះអម្បាញ់មិញនាងបានរៀបរាប់ប្រាប់អ្នកថា កាលពីយប់នោះដែលក្នុងផ្ទះគ្មានអ្នកណានៅ មានតែនាងនិងបងថ្លៃប៉ុណ្ណោះ បងថ្លៃនាងបានទាក់ជើងដួលពីលើជណ្ដើរ ព្រោះតែរត់គេចពីមនុស្សចម្លែកពីរនាក់ដែលលួចចូលក្នុងបន្ទប់វត្ថុបុរាណ ហើយកាលដែលគាត់ទាក់ជើងដួលនោះ បានធ្លាក់មកជាន់ខាងក្រោម ណាមួយនាងបានបញ្ជាក់ថា គាត់បានបោកទង្គិចទៅនឹងជើងសាឡុងយ៉ាងដំណំ រហូតទាល់តែដាច់ដង្ហើមភ្លាមទៀតផង តើនេះជាការពិតដែលភីណាបានឃើញព្រោះតែភាពរវើរវាយក្រោមឥទ្ធិពលថ្នាំ? តើនាងពិតជាលេងថ្នាំញៀនសំយោគប្រភេទថ្មីនេះរហូតដល់សរសៃប្រសាទមានបញ្ហា? ប៉ុន្តែចុះហេតុអ្វីបានជាមុននេះនៅ Apartment ពេលខ្លួនលើកថ្នាំនេះបង្ហាញនាង នារីអភិជនដូចជាគ្មានរអៀសខ្លួនភិតភ័យឬភ្ញាក់ផ្អើលអ្វីសោះ?
វិទូលាពេទ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយតាមផ្លូវអ្នកកំលោះត្រិះរិះពីបញ្ហាដ៏ស្មុគស្មាញនេះម្ដងហើយម្ដងទៀត។ នោះជាពេលរសៀល គាប់ជួនត្រូវជិះកាត់ផ្ទះភីណាផង កំសួលចិត្តមួយផ្ទុះឡើងភ្លាមក្នុងអារម្មណ៍អ្នកកំលោះវិទូ អ្នកកំលោះស្រាប់តែនឹកឃើញថាចង់ទៅជួបអ្នកស្រីកុលាបដើម្បីសាកសួរពីព្រឹត្តិការណ៍នានាទាក់ទងនឹងរបួសរបស់គូដណ្តឹង។
មកដល់គោលដៅ ឈប់នៅពីមុខភូមិគ្រឹះដែលឈរស្កឹមស្កៃ តែស្ងាត់ជ្រងំកណ្ដាលក្រោមស្រមោលថ្ងៃអស្ដង្គត។
វិទូចុះពីជំនិះចុចកណ្ដឹង មួយខណៈក្រោយទើបឃើញរូបពូសួសដែលជាអ្នកនៅយាមផ្ទះចេញមកបើកទ្វារ។
យល់វត្តមានអ្នកកំលោះភ្លាម គាត់បង្ហាញអាការត្រេកអរពោលអរកខិបកខុប៖
វិទូចុះពីជំនិះចុចកណ្ដឹង មួយខណៈក្រោយទើបឃើញរូបពូសួសដែលជាអ្នកនៅយាមផ្ទះចេញមកបើកទ្វារ។
យល់វត្តមានអ្នកកំលោះភ្លាម គាត់បង្ហាញអាការត្រេកអរពោលអរកខិបកខុប៖
-លោកក្មួយ?
វិទូយល់ថាតាមមើល គឺអ្នកបម្រើរួបនេះកំពុងបារម្ភនិងចង់បានដំណឹងពីភីណាអ្នកនាងតូចរបស់គ្រប់គ្នាបានជាគាត់អរភើតពេលឃើញវត្តមានអ្នកកំលោះ។ អ្នកកំលោះពោលតបទៅកាន់គាត់ដោយទឹកមុខស្មើ៖
-ខ្ញុំសុំជួបអ្នកបង! ពូជួយជម្រាបអ្នកបងផង!
សូមរង់ចាំតាមដានអានភាគបន្តនៅថ្ងៃសុក្រស្អែកនេះ
