ម៉ោង១២ អធ្រាត្រនៅ សង្កាត់លេខ១ (ភាគទី១១)
ភាគទី១១
យប់កាន់តែជ្រៅ ភីណានៅតែគេងមិនលក់ សេចក្ដីងឿងឆ្ងល់ នឹងខ្វល់ខ្វាយចេះតែកើតមានទន្ទឹមគ្នាក្នុងចិត្តនាងក្រមុំមិនឈប់ឈរ ទោះជាប្រឹងធ្មេចភ្នែកយ៉ាងណាក៏នៅតែមិនស្កប់ចិត្តសោះ។ ពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅមុខ នាងក្រមុំនៅសំងំក្នុងបន្ទប់ ប៉ុន្តែក៏នៅផ្ទៀងត្រចៀកស្ដាប់ក្រែងមានឮសូរអ្វីប្លែកពីខាងក្រៅទៀតដែរ ប៉ុន្តែស្ងាត់ច្រៀប ស្នូរមូសយំមួយក៏គ្មានផង ណាមួយថ្ងៃនេះបងប្រុសខ្លួន គាត់ត្រឡប់មកដល់ផ្ទះតាំងពីព្រលប់ម្ល៉េះ អញ្ចឹងហើយនាងក្រមុំមិនសូវជាបារម្ភខ្លាចប៉ុន្មានឡើយ។ ប៉ុន្តែប្រះខ្លួនចុះឡើងយូរទៅកាន់តែដឹងថាដេកមិនលក់ទេ ហេតុនេះទោះប្រឹងសម្ងំក៏ឥតប្រយោជន៍ដែរ នាងក្រមុំក្រោកអង្គុយឱបជង្គង់សម្លឹងទ្រនិចនាឡិកាដែលចង្អុលថាម៉ោងមួយរំលងអធ្រាត្រទៅហើយ នាងនឹកភ្នកដល់កាលពីព្រឹកពេលដែលខ្លួនឆ្លងទៅលេងផ្ទះនារីនិស្សិតដែលនៅជិតខាង នាងបានមើលរបៀបចៀនសាច់ និងមុខអាហារជាច្រើនទៀត កណ្ដាលអធ្រាត្រសន្សើមបែបនេះនឹកទៅក៏ដូចជាចង់រកអ្វីមកបំពេញក្រពះដែរ បើធ្មេចមិនលក់អញ្ចឹងដដែលចុះទៅធ្វើម្ហូបលេងទៅមិនល្អម្យ៉ាងទេ?
គិតឃើញដូច្នោះភ្លាមតរុណីក្រោកក្រេសបើកទ្វារបន្ទប់ចុះសំដៅទៅជាន់ខាងក្រោមភ្លាម។ កណ្ដាលរាត្រីស្ងាត់សូន្យ បន្ទប់ធំខាងក្រោមនេះស្ងាត់ច្រៀប ទោះជាបើកភ្លើងបំភ្លឺឲ្យភ្លឺហើយក៏នៅតែមិនគួរឲ្យទុកចិត្តសោះ ព្រោះថាផ្ទៃបន្ទប់ល្វឹងពេកហើយគ្មានមនុស្សម្នាក់ផង។ មាណវីទទួលអារម្មណ៍នៅមិនសុខចំពោះមុខបរិយាកាសនេះសោះ ណ្ហើយចុះ! គួរតែត្រឡប់ឡើងទៅលើវិញទើបល្អ នាងប្រុងបែរខ្លួនត្រឡប់ឡើងទៅកាន់បន្ទប់វិញទៅហើយ ក៏ស្រាប់តែចុងកន្ទុយភ្នែកដូចជាចាប់អារម្មណ៍ឃើញថាទ្វារបន្ទប់បាយដែលនៅឯជ្រុងខាងកើតហាក់បីដូចជាមានជះភ្លើងអគ្គិសនីចេញមកព្រាលៗនៅឡើយ វាមិនខុសអ្វីទៅហ្នឹងពន្លឺជះចេញពីទូទឹកកកដោយមានអ្នកណាម្នាក់កំពុងលបបើកវា?។ ឬមួយថាយប់ថ្មើរណេះហើយ មានអ្នកបម្រើណាម្នាក់មិនទាន់ចូលដេកទៀត?
ប៉ុន្តែដូចជាមិនសមសោះ អម្បាញ់មិញកាលនៅខាងលើខ្លួនបានឃើញនាឡិកាចង្អុលដល់ម៉ោងមួយរំលងអធ្រាត្រទៅហើយ ទោះមនុស្សមានចិត្តយ៉ាងណាក៏មិនមែនក្រោកធ្វើការចោលដំណេកទាំងយប់អធ្រាត្របែបនេះដែរ ណាមួយផ្ទះក៏ដូចជាគ្មានការងារអ្វីច្រើនដែលធ្វើរហូតដល់យប់ជ្រៅសោះ ចុះតើអ្នកណាចូលចង្ក្រានធ្វើអ្វី? ភីណាដើរមួយៗសំដៅទៅទីនោះ ជើងកាន់តែចូលទៅជិតត្រចៀកកាន់តែបានឮសូរមនុស្សបើកទូទឹកកក ដូចជាកំពុងរៀបចំចម្អិនអាហារ ភីណានឹកចម្លែកក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង ឬមួយក៏មានសមាជិកក្នុងផ្ទះណាម្នាក់ ក៏កើតរោគដេកមិនលក់ ចុះមកធ្វើម្ហូបកែអផ្សុកផងដែរ?
នាងក្រមុំសសៀរចូលទៅជិតមាត់ទ្វារបន្ទប់បាយ ចិត្តមួយត្រិះរិះបណ្ដើរថាតិចលោបងប្រុសទេដឹង នាងនៅចាំថាកាលពីល្ងាចគាត់ពិសាបាយតែបន្តិចផង ក្រែងលោគាត់នឹកឃ្លានក៏ក្រោកមករកអ្វីក្នុងទូទឹកកកពិសាទៅ ប៉ុន្តែចុះបើមិនមែនបងប្រុស?
អារម្មណ៍មិនធម្មតាមួយលេចភ្លែតក្នុងចិត្តនាងក្រមុំ នាងនឹកដល់សម្ដីរបស់នារីនិស្សិតកាលពីព្រឹកដែលក្រមុំម្នាក់កាលពីប្រមាណបួនឆ្នាំមុន តឹងតែងបំផុតនោះគឺកន្លែងដែលនាងស្លាប់ គឺបន្ទប់បាយនេះឯង។
ភីណាថយក្រោយអែបចេញទៅម្ខាងទាំងបេះដូងលោតញាប់ខុសសង្វាក់ ថ្មីៗនេះអ្នកជិតខាងសុទ្ធតែបង្ហើបឲ្យដឹងថាផ្ទះខ្លួននេះមិនស្រួល ប៉ុន្តែខ្លួនចូលមកនៅបានយូរដែរហើយបែរជាមិនមានប្រទះឃើញអ្វីសោះ ចុះបើយប់នេះគឺជាការចាប់ផ្ដើម? ភីណាលើកដៃជ្រោងសក់ឲ្យផាត់ទៅក្រោយទាំងអស់ ណាមួយក៏ឆ្លៀតពង្រឹងចិត្តឲ្យបានរឹងមាំជាងមុនផង នាងឆ្លៀតកម្លាចិត្តខ្លួនដោយរិះគិតថា៖
-ខ្លាចធ្វើអ្វី ក្នុងផ្ទះយើងទេតើ! បើមានខ្មោចមែន ក៏គួរតែឃើញឲ្យច្បាស់ម្ដងទៅចុះ!
នាងឈានសាជាថ្មីចូលទៅជិតបន្ទប់បាយ តរុណីយើងអែបខ្លួនទៅនឹងមាត់ទ្វារអើតសម្លឹងទៅខាងក្នុង ក្រសែភ្នែកដំបូងបង្អស់របស់នាងគឺវាត់ទៅកាន់កន្លែងទូទឹកកក ត្បិតអីខ្លួនបានឮសូរបើកទូទឹកកកអម្បាញ់មិញច្បាស់ណាស់។ ក្រសែភ្នែកបោះសម្លឹងសំដៅទៅទីនោះភ្លាមស្ទើរនឹងគាំងទន់ជង្គង់ដួលនៅនឹងកន្លែង ព្រោះថានៅចំពីមុខកែវភ្នែកទាំងគូ ភីណាបានឃើញរូបបងស្រីថ្លៃរបស់ខ្លួនទាំងសាច់ទាំងឈាម វីវរបំផុតនោះគឺនៅលើដៃគាត់កំពុងកាន់ដុំសាច់គោស្រស់ឈ្ងោកខាំហែកទំពាលេចទាំងឆៅ ឈាមសត្វពណ៌ក្រហមក្រមៅប្រតាកជុំវិញមាត់គាត់ដែលកំពុងឱនបរិភោគដោយអាការស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំងក្លា។
ភីណាបើកភ្នែកធំៗព្រោះមិនដឹងថានេះគឺជាការពិតឬក៏ស្រមៃទេ ប៉ុន្តែនាងនៅតែមិនអាចកុហកខ្លួនឯងបានដដែល ការពិតវានៅតែជាការពិត បងថ្លៃដែលនាងកំពុងឃើញនេះគឺគាត់លែងជាមនុស្សទៀតហើយ! គាត់មិនមែនជាមនុស្សទៀតឡើយ! គាត់បរិភោគសាច់ឆៅ ស្និទ្ធជាមួយនឹងគ្រឿងចម្អាបកខ្វក់បែបនេះ តាមពិតគឺជាព្រាយបិសាចទើបត្រូវជាង។ នឹកដល់ត្រង់ណេះភ្លាម នាងក្រមុំរន្ធត់ចិត្តស្ទើរដួលសន្លប់ នាងហាមាត់ស្រែកយ៉ាងអស់ទំហឹង ប៉ុន្តែសូរសំឡេងស្រែករបស់នាងមិនបានធ្លាយចេញផុតពីក្រអូមមាត់នៅឡើយទេ ព្រោះថាមានបាតដៃមួយកំពុងគ្របជាប់លើប្រអប់មាត់ទៅហើយ។
មាត់មិនអាចស្រែកបានប៉ុន្តែភ្នែកនៅតែមើលឃើញដដែលនូវហេតុការណ៍គួរឲ្យព្រឺសាច់ ស្រីម្នាក់ដែលនៅក្នុងបន្ទប់បាយនោះកំពុងឈ្ងោកហែកទំពាសាច់គោយ៉ាងស្រេកឃ្លាននៅចំពោះមុខភីណាស្រស់ៗមែន។ នាងក្រមុំទប់ស្កាត់ការរំជួលចិត្តលែងបានទៀតហើយ នាងដឹងថាចង្វាក់បេះដូងហាក់ដូចជាលែងចង់លោតតទៅទៀត រីឯដៃជើងក៏រសេះរសោះក្បាលវិលខ្ញាល់ ភ្នែកក៏ស្រវាំងទៅៗ បន្ទាប់មកគឺខ្លួនប្រាណទាំងមូលកំពុងទន់ក្ងៀកដួលទៅក្នុងរង្វង់ដៃអ្នកណាម្នាក់ដែលនាងក្រមុំមិនបានស្គាល់មុខនៅឡើយ។
វគ្គទី៥
កំហឹងឆាបឆេះ
សំឡេងស្រែកហៅតិចៗលាន់ឮមិនឈប់ឈរក្បែរត្រចៀកភីណា ដឹងថាមានគេកំពុងព្យាយាមស្រែកហៅខ្លួនប៉ុន្តែនាងចង់បើកភ្នែកឲ្យឃើញមុខគេគឺលំបាកណាស់ ព្រោះថាភ្នែកទាំងគូកំពុងធ្ងន់ត្របកដូចបានផ្ទុកទម្ងន់រាប់ពាន់គីឡូដូច្នោះដែរ បបូរមាត់វិញចង់ហើបឆ្លើយតបនឹងអ្នកហៅក៏ប៉ុន្តែហើបមាត់មិនរួចសោះ រាងកាយទាំងមូលប្រៀបបីដូចជាកំពុងគាំងចលនា មានតែត្រចៀកប៉ុណ្ណោះទេដែលអាចប្រើការការបានច្បាស់ជាងគេ។ សម្លឹងហៅនៅតែបន្តមិនឈប់ឈរក្បែរត្រចៀក ភីណាជ្រួញចិញ្ចើមប្រឹងហើបមាត់ឆ្លើយតបយ៉ាងលំបាក៖
-ចា៎!
សូរសព្ទនាងក្រមុំលាន់ឡើងខ្សោយយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ល្មមធ្វើឲ្យក្រមុំម្នាក់ទៀតដែលកំពុងអង្គុយក្បែរស្រែកហៅឈ្មោះនាងមិនឈប់ឈរនោះត្រេកអរក្នុងចិត្តបន្តិចដែរ នាងប្រឹងលូកដៃអង្រួនភីណាទាំងមាត់ស្រែកហៅមិនឈប់៖
-ភីណា! ភីណា! ភីណា! ៗ
នាងក្រមុំភីណាជ្រួញចិញ្ចើមប្រែខ្លួនតិចៗពីក្រោមសូរសំឡេងស្រែកហៅរបស់ក្រមុំនិស្សិត។ នេត្រនាងមានសង្ឃឹមក្នុងចិត្តច្រើនជាងមុនកាលបើឃើញភីណារើខ្លួនយ៉ាងដូច្នេះ នាងនៅបន្តឱនឈ្មោះភីណាតិចៗមិនឈប់ឈរ៖
-ភីណា ដឹងខ្លួនឡើង ដឹងខ្លួនឡើងភីណា! ភីណា!
ក្រមុំរូបស្រស់បើកភ្នែកព្រឹមៗ សន្សឹមៗសម្លឹងម្ចាស់សំឡេងហៅនាងហើបមាត់ពោលសួរខ្សាវៗ៖
-នេត្រ? ឯងទេ? ខ្ញុំកំពុងតែយ៉ាងម៉េចហ្នឹង?
ក្រមុំឈ្មោះនេត្រញញឹមសម្លឹងភីណាដោយអាការឈឺឆ្អាលយកចិត្តទុកដាក់៖
-ដឹងខ្លួនហើយអ្ហេស៎?
ភីណាជ្រួញចិញ្ចើមដៀងភ្នែកសម្លឹងជុំវិញខ្លួន នាងមើលស្គាល់ថានេះគឺជាបន្ទប់ដេករបស់ខ្លួន នាងកំពុងស្ថិតនៅលើគ្រែរបស់ខ្លួន ដូចជាគ្មានអ្វីគួរឲ្យព្រួយបារម្ភសោះ ប៉ុន្តែមិនមែនធម្មតាអញ្ចឹងឯណា រឿងហេតុដ៏គួរឲ្យព្រឺសាច់នោះ បានផុសឡើងក្នុងអារម្មណ៍សាជាថ្មី ភីណាបើកភ្នែកធំៗស្ទុះក្រោកអង្គុយយ៉ាងរហ័ស នាងងាកមករកនារីនិស្សិតដោយពោលប្រាប់ញាប់មាត់ស្មេរ៖
-នេត្រ ខ្មោចណា៎! ខ្ញុំឃើញខ្មោច! ខ្មោចនៅបន្ទប់ចង្ក្រាន ខ្មោចមែន! គួរឲ្យខ្លាចណាស់!
សម្លឹងទ្រនិចនាឡិកាដែលចង្អុលដល់ម៉ោង៤ទៀបភ្លឺទៅហើយ នាងងាកមករកនារីនិស្សិតដែលកំពុងអង្គុយក្បែរខ្លួន នាងពោលសួរដោយមិនអស់ចិត្ត៖
-នេត្រអ្ហា៎! មិនទាន់ភ្លឺទេ? អ្ហះ?
នេត្រងើបមុខសម្លឹងទៅនាងក្រមុំម្ចាស់បន្ទប់ដែលប្រកបដោយអាការដូចជាមិននឹងនសោះ នាងពោលតបតិចៗស្រាលៗ៖
-មិនទាន់ភ្លឺទេ! អម្បាញ់មិញឯងសន្លប់ ខ្ញុំនិងអូនសំណាងគ្រាឯងឡើងមក!
ភីណាបង្ហាញភាពភ័យខ្លាចលើផ្ទៃមុខខ្លាំងជាងមុន នាងពោលដោយរញីរញ័រ៖
-ស្រី…..ស្រីនោះ…..មិនមែនមនុស្សទេ…..ខ្មោច…..គឺខ្មោចពិតមែន! គួរឲ្យខ្លាចណាស់!
នេត្រងក់ក្បាលដោយទឹកមុខខ្វល់ខ្វាយ នាងពោលមកកាន់ភីណាវិញដែរ៖
-ខ្ញុំឃើញហើយ! អម្បាញ់មិញឯងស្ទើរតែភ្លាត់មាត់ស្រែកឲ្យស្រីខ្មោចនោះដឹងខ្លួនទៀតផង បើខ្ញុំមិនខ្ទប់មាត់ឯងទាន់ទេស្រីនោះវាមុខតែលងឯងមិនខាន!
ភីណាបើកភ្នែកធំៗដោយសញ្ជឹងគិត នាងនឹកឃើញហេតុការណ៍កាលពីយប់ដែលមានភ្លៀងធំនោះសាជាថ្មី ថ្ងៃនោះខ្លួនបានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកថាបងថ្លៃខ្លួនធ្លាក់ពីជាន់ខាងលើមកប៉ះនឹងជើងសាឡុងយ៉ាងដំណំ គឺបានដាច់ខ្យល់ស្លាប់បាត់ទៅហើយ ថ្ងៃនេះគាត់ក្លាយទៅជាព្រាយបិសាចគឺមិនចម្លែកទេ ប៉ុន្តែឲ្យនាងធ្វើម៉េចទៅចំពោះមុខហេតុការណ៍របៀបនេះ តើអាចរស់នៅកើតទេបើនៅក្នុងផ្ទះមានព្រាយបិសាចនៅជាមួយយ៉ាងដូច្នេះ?
ភីណាងាកមករកនេត្រដោយទឹកមុខច្របូកច្របល់អាការប្រៀបបីដូចជាមិននឹងនសោះ៖
-បងថ្លៃខ្ញុំគាត់ស្លាប់ ខ្ញុំដឹងតាំងពីដំបូងមកម្ល៉េះ ប៉ុន្តែពេលនិយាយទៅអ្នកក្នុងផ្ទះគ្មានអ្នកណាជឿសោះ ឥឡូវនេះមានរឿងធំហើយឲ្យខ្ញុំធ្វើម៉េចទៅ? ឲ្យខ្ញុំធ្វើម៉េចទៅ ជួយគិតខ្ញុំផង! នេត្រ! ឯងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំមក! ខ្ញុំខ្លាចណាស់! ខ្ញុំខ្លាចមែន!
ភីណាទ្រេតក្បាលលើស្មានាងក្រមុំនិស្សិតទាំងយំខ្សឹកខ្សួល នារីនិស្សិតប្រកបដោយទឹកមុខខ្វល់ខ្វាយ នាងពោលតប៖
-ខ្ញុំក៏ខ្លាចដែរ ឯងឈប់យំសិនទៅ ឯងយំអញ្ចឹងដោះស្រាយអីកើត?
ភីណាទ្រោបក្បាលដដែលទាំងច្របូកច្របល់ចិត្ត ខណៈនោះសំណាងបើកទ្វារបន្ទប់ទឹកដើរចេញមក ដោយពោលមកកាន់បងស្រីតិចៗ៖
-បង! ជិតភ្លឺហើយ តិចប៉ាគាត់ជ្រាបថាយើងចេញពីផ្ទះ យើងទៅវិញសិនទៅអ្ហីបង?
នេត្រងើបមុខសម្លឹងនាឡិកាប៉ោលលើជញ្ជាំងដោយទឹកមុខបារម្ភ ក៏ស្រាប់តែភ្លាមនោះ ភីណាលូកដៃតោងនេត្រយ៉ាងជាប់ដោយមាត់ពោលឃាត់ញាប់ស្មេរ៖
-កុំទៅ ឯងកុំទៅណា៎នេត្រ កុំ…..ទៅចោលខ្ញុំ ខ្ញុំមិននៅម្នាក់ឯងទេ ខ្ញុំខ្លាច ខ្ញុំខ្លាចណាស់ ខ្ញុំខ្លាចខ្លាំងណាស់ ផ្ទះនេះមានខ្មោច! ខ្ញុំមុខតែមិនបានសុខទេ ឯងកុំទៅណា៎ កុំទៅចោលខ្ញុំ!
នេត្រដកដង្ហើមធំ ថ្វីត្បិតនាងកំពុងត្រូវភាពភ័យខ្លាចសង្កត់សង្កិនក្នុងចិត្តក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែនៅចំពោះមុខស្ថានភាពបែបនេះបើមិនប្រឹងទប់លំនឹងចិត្តទេ តើធ្វើម៉េចអាចទប់ទល់បាន នាងពោលពន្យល់ភីណា៖
-លែងអីហើយ! បើស្រីព្រាយនោះវាចង់ធ្វើបាបឯង វាច្បាស់ជាធ្វើយូរណាស់មកហើយ ឯងសម្ងំធ្វើដូចធម្មតាមិនដឹងរឿងអីសោះទៅ!
ភីណាងើបមុខសម្លឹងនេត្រដោយទឹកមុខរបៀបអង្វរករ៖
-តែឯង ឯងកុំទៅចោលខ្ញុំអីនេត្រ! ខ្ញុំមិនទុកចិត្តទេ ខ្ញុំខ្លាច ខ្ញុំខ្លាចណាស់ ខ្ញុំមុខជាទ្រាំមិនបានទេ!
នេត្រមិនទាន់បានឆ្លើយថាយ៉ាងណាតបមកកាន់តរុណីម្ចាស់បន្ទប់នៅឡើយទេ! ជិតដល់ពេលប៉ាក្រោកហើយ គាត់មិនឃើញបងនេត្រនិងខ្ញុំនៅផ្ទះទេ មុខជាមានរឿងធំហើយ!
ភីណាចងចិញ្ចើមដោយខ្វល់ខ្វាយ ខណៈដែលនេត្រឧទានបន្តបន្ថែមលើសម្ដីប្អូន៖
-មែនហើយភីណាអ្ហា៎ ខ្ញុំថាលបចូលមកមើលម្ដងទៀតនេះនឹងត្រឡប់ទៅវិញភ្លាម ប៉ុន្តែឃើញឯងសន្លប់ ខ្ញុំគ្រាឯងឡើងមកនេះ ហើយចាំឯងដឹងខ្លួនទើបបានហួសដល់ថ្មើរណេះ បើខ្ញុំមិនត្រឡប់ទៅវិញទេមុខជាវីវរហើយ!
ភីណាកាន់តែព្រួយបារម្ភខ្លាំងជាងមុន នាងពោលសួរវិញភ្លាមទាំងអន្ទះសា៖
-ចុះខ្ញុំ ខ្ញុំគិតយ៉ាងម៉េច?
នេត្រប្រឹងលួងចិត្តភីណាទាំងខ្វល់ខ្វាយ៖
-មិនអីទេ! សម្ងំគេងទៅអត់អីទេ! ជឿខ្ញុំចុះ គេងទៅណា៎!
នេត្របង្ហាញក្ដីស្មុគស្មាញលើផ្ទៃមុខ នាងពោលមកកាន់ភីណា៖
-កុំអ៊ីចឹងអីភីណា! ទប់ចិត្តទៅបានទេ? ណាមួយបន្ទប់បងប្រុសឯងនៅក្បែរនេះស្រាប់ វាមិនហ៊ានធ្វើអីឯងទេ! ស្ដាប់ខ្ញុំណា៎! មានការអីក៏ដោយស្អែកយើងពិគ្រោះគ្នា ប៉ុន្តែពេលនេះខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញសិនហើយ ទប់ចិត្តឲ្យល្អណា!
នេត្រក្រោកសន្សឹមៗចេញពីគ្រែ ភីណាតាមសម្លឹងនេត្រដោយទឹកមុខមិនស្កប់ចិត្ត នាងឧទានសួរតិចៗទាំងសូរសព្ទនៅញ័ររន្ធត់មិនទាន់នឹងននៅឡើយ៖
-នេត្រ នេត្រ ឯងទៅមែនអ្ហេស៎? ឯងទៅចោលខ្ញុំមែនអ្ហេស៎?
នេត្រដកដង្ហើមធំ ជ្រួញចិញ្ចើម ពោលសួរដោយអាការមិនសប្បាយចិត្ត៖
-ខ្ញុំមិនខ្លាចផង ឯងខ្លាចធ្វើអី? ជិតភ្លឺហើយណា៎! ស្រីព្រាយនោះវាខ្លាចឯងជាងឯងខ្លាចវាផងក៏មិនដឹង ឯងប្រឹងទប់ចិត្តឲ្យល្អបន្តិចទៅណា៎! ខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញសិនហើយ ព្រឹកនេះប៉ាចេញទៅធ្វើការបាត់ ខ្ញុំមុខជាឆ្លងមករកឯងមិនខានទេ!
ភីណាងក់ក្បាលផ្ងក់ៗទាំងភាពភ័យខ្លាចមិនទាន់រលាយបាត់ពីផ្ទៃមុខនៅឡើយ នាងពោលសួរដាច់ៗដោយចិត្តមិនទាន់ទប់បាននឹងនស្រួលបួលនៅឡើយ៖
-ឯងថាមែនអ្ហេស! ឯងមករកខ្ញុំឆាប់ៗណា៎!
នេត្រងក់ក្បាលឈោងយកភួយដណ្ដប់ឲ្យភីណា ដោយមាត់ពោល៖
-ដណ្ដប់ភួយទៅ ហើយសម្ងំគេងដូចគ្មានរឿងអីទៅចុះណា៎!
ភីណាធ្មេចភ្នែកឱបដៃក្នុងភួយដោយអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនៅមិនទាន់រសាយបានបន្តិចណានៅឡើយទេ នេត្រប្អូនប្រញាប់ប្រញាល់ដើរចេញទៅ ទាំងទាញទ្វារបន្ទប់បិទមកឲ្យភីណាវិញដោយស្រួលបួលផង។
នាងក្រមុំភីណាឱបដៃសម្ងំស្ងៀមកណ្ដាលបរិយាកាសស្ងាត់ច្រៀប នាងចេះតែមានអារម្មណ៍ព្រឺសម្បុរខ្ញាកៗ ដោយចេះតែស្រមៃថាស្រីព្រាយនោះកំពុងដើរចូលមកជិតខ្លួន។ ពេលវេលាបានអូសបន្លាយទៅមុខយ៉ាងយឺតយ៉ាវណាស់ ទម្រាំដល់នាឡិកាប៉ោលវាយសាជាថ្មីជាសញ្ញាថាម៉ោង៥ឈានចូលមកដល់ហើយ ភីណាដឹងអស់ហើយ ម៉្លោះហើយមាណវីស្ទុះក្រោកពីគ្រែយ៉ាងរហ័ស បម្រុងដើរមកបើកទ្វារនឹងអាលរត់ចុះទៅខាងក្រោម ប៉ុន្តែជើងហៀបនឹងឈានមកដល់មាត់ទ្វារបន្ទប់ ស្រាប់តែពីក្នុងចិត្តផុសចេញមកភ្លាមនូវអារម្មណ៍មិនទុកចិត្តមួយ នាងនឹកដល់ស្ថានភាពស្ងាត់ជ្រងំឯក្រៅបន្ទប់ ពីនេះទៅដល់មាត់ជណ្ដើរ ពីជណ្ដើរចុះទៅដល់ជាន់ក្រោមគឺមិនមែនជិតត្រឹមតែពីរបីជំហានតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ ចុះបើចេញខ្មោចនោះបង្ហាញខ្លួន នឹងត្រូវគិតយ៉ាងម៉េចទៅ?
គិតឃើញយ៉ាងនោះភ្លាម នាងក្រមុំភីណាថយក្រោយក្រាកៗ មកលើគ្រែវិញភ្លាមមួយរំពេច នាងឈរផ្អែកជញ្ជាំងដោយជ្រួលច្រាលក្នុងចិត្ត នាងនឹកដល់ឈាមសាច់ក្នុងខណៈដែលវាកំពុងឈ្ងោកមុខបរិភោគសាច់ឆៅនោះ នាងត្រិះរិះដោយព្រឺសាច់ ស្រីបិសាចនោះ វាយកសាច់ឆៅជាអាហារ នរណាហ៊ានធានាថាវាមិនបរិភោគសាច់មនុស្សនោះ? ចុះបើវាបញ្ចេញចង្កូមដូចក្នុងភាពយន្តបរទេស តើគិតយ៉ាងម៉េចទៅ? មិនជឿក៏មិនកើតដែរបើខ្លួនបានឃើញស្រីបិសាចនោះបរិភោគសាច់ស្រស់ដោយផ្ទាល់ភ្នែកទៅហើយនោះ! កាន់តែគិត រឹតតែបារម្ភ នាងងាកឆ្វេងស្ដាំដោយអន្ទះសា មិនដឹងថាស្រីបិសាចនោះវាដឹងខ្លួនថានាងបានឃើញអាថ៌កំបាំងរបស់វាដែរឬអត់?
ភ្លាមនោះភ្នែកវាត់ប្រទះទៅនឹងទូរសព្ទដៃដែលបញ្ឈរចោលលើកូនតុក្បែរដំណេកស្រស់ស្រីស្ទុះវឹងលូកយកទូរសព្ទមកចុចទៅរកអ្នកកំលោះម្ចាស់ចិត្តទាំងអារម្មណ៍មិននឹងន៖
-អាឡូ! វិទូ? បងកំពុងធ្វើអ្វី?
សំឡេងអ្នកកំលោះគូដណ្ដឹងតបមកវិញពីចុងម្ខាងដោយអាការភ្ញាក់ផ្អើល៖
-ភីណា? មានរឿងអ្វី?
តាមមើលបណ្ដាលមកពីនាងក្រមុំទូរសព្ទទៅរកគេក្នុងពេលថ្មើរណេះ ចម្លែកខុសពីធម្មតាអញ្ចឹងហើយទើបធ្វើឲ្យវិទូឆ្លើយតបមកវិញក្នុងអាការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងនេះ នាងក្រមុំអស់ពីស្លន់ស្លោ នាងទៅជាយំអណ្ដឺតអណ្ដក នាងតបទៅកាន់អ្នកកំលោះដែលកំពុងស្ដាប់ឯចុងម្ខាងដោយសូរសព្ទខ្សឹកខ្សួល៖
-វិទូអ្ហា! បងមកភ្លាមបានទេ? អូន អូន ខ្លាចណាស់ អូនខ្លាចណាស់!
សូរសព្ទអ្នកកំលោះគូស្នេហ៍លាន់មកពីចុងម្ខាងវិញដោយអាការងឿងឆ្ងល់ និងខ្វល់ខ្វាយ៖
-ភីណា! មានរឿងអីកើតឡើង? កុំយំ និយាយប្រាប់ឲ្យស្រួលមក ប្រាប់បងមក! ផ្ទះមានរឿងអីមែនទេ? ភីណា!
ស្រស់ស្រីខំទប់ចិត្តកុំឲ្យជ្រួលច្របល់ពេក ប៉ុន្តែសូរសព្ទរបស់នាងដែលឮទៅដល់វិទូគឺនៅតែខ្សឹកខ្សួលរអាក់រអួលដដែល៖
-បងមកភ្លាមណា៎! អូននៅចាំ!
វិទូទំនងជានឹកគិតដល់រឿងអកុសលណាមួយថាអាចនឹងកើតមានចំពោះស្រីស្រស់របស់ខ្លួនហើយបានជានាងមានអាការបែបនេះ ប្រញាប់ប្រញាល់ពីចុងម្ខាងមកកាន់ភីណា៖
-បាន!…..ចាំបងណា៎! បងទៅភ្លាម ទប់ចិត្តឲ្យបានស្រួល! បងទៅដល់ឥឡូវហើយ!
នាងក្រមុំបិទទូរសព្ទដោយថយមកអង្គុយលើគ្រែវិញ ប៉ុន្តែភ្នែកក្រឡេកឆ្វេងស្ដាំ ឯបេះដូងក៏កំពុងលោតញាប់មិនទាន់បាត់នៅឡើយទេ។ ភីណាឱនសម្លឹងសំលៀកបំពាក់ខ្លួនឯង នាងស្ទុះក្រោកបើកទូសំលៀកបំពាក់ខោអាវមកផ្លាស់ លុបលាងមុខមាត់ក្នុងបន្ទប់ទឹក ចិត្តមួយបន់យ៉ាងណាឲ្យតែវិទូមកដល់ឲ្យបានឆាប់ប៉ុណ្ណោះ។
កំពុងឈរសិតសក់មុខកញ្ចក់ទាំងអារម្មណ៍ព្រួយបារម្ភ ក៏ស្រាប់តែត្រចៀកឮសូរគោះទ្វារបន្ទប់លាន់តុកៗ ភីណាស្រវាដើរតម្រង់ទៅកាន់ទ្វារដោយចិត្តរីករាយ ព្រោះនឹកថាប្រហែលជាវិទូមកដល់នៅខាងក្រោមហើយអ្នកបម្រើឡើងមកគោះទ្វារប្រាប់ហើយមើលទៅ ប៉ុន្តែទ្វារទើបតែរបើកកាលណា ភីណាត្រូវភ្ញាក់ស្ទើរតែគាំងបេះដូងដួលសន្លប់ ត្បិតអីពីក្រោយទ្វារដែលកំពុងរបើកសន្សឹមៗនោះពុំមានស្រមោលអ្នកណាម្នាក់សោះ ក្នុងគ្រាប្រថុចញ៉ុចបែបនេះវិធីដំបូងបង្អស់ដែលតរុណីយើងរើសយកមកប្រើគឺស្ទុះចេញទៅក្រៅអើតមើលឆ្វេងស្ដាំយ៉ាងរហ័សបំផុត ប៉ុន្តែពិតជាផ្ទុយស្រលះពីការគិតឃើញរបស់នាងមែន ខាងក្រៅបន្ទប់ពិតជាមិនឃើញមានស្រមោលមនុស្សម្នាក់ទាល់តែសោះ។ ភីណាធ្លាក់ថ្លើមក្ដុកកណ្ដាលបរិយាកាសស្ងាត់ច្រៀប ដែលទ្វារបន្ទប់នានាជុំវិញនេះសុទ្ធសឹងបិទជិតសូន្យទាំងអស់ នាងក្រមុំទទួលអារម្មណ៍ថាភ័យរន្ធត់ណាស់ នាងស្ទុះចូលមកក្នុងបន្ទប់វិញយ៉ាងរហ័ស។
នាងលើកដៃស្ទាបទ្រូងដែលកំពុងលោតស្ទើរធ្លាយបេះដូងចេញមកក្រៅ ដោយបែរមុខដើរចូលពីការគិតស្មានមួយបានប្រាកដឡើងនៅចំពោះនាងក្រមុំតែម្ដង ដែលស្ទើរតែធ្វើឲ្យនាងទន់ជង្គង់ដួល។
ភីណាបើកភ្នែកក្រឡោតទៅរូបរាងនារីបងថ្លៃខ្លួនដែលកំពុងឈរធ្មឹងកណ្ដាលបន្ទប់ សើចពព្រាយសម្លឹងមក គឺបបូរមាត់ដែលគាត់កំពុងញញឹមនេះហើយ កាលពីយប់ខ្លួនបានឃើញគាត់ប្រឡាក់ទៅដោយឈាមសត្វប្រតាកពេញគួរឲ្យតក់ស្លុត។ ភីណាអស់ពីសម្លឹងទៅស្នាមញញឹមដែលគួរឲ្យព្រឺព្រួចនោះហើយ នាងបែរជាងាកក្រោយស្ទុះរត់យ៉ាងលឿនតម្រង់ទ្វារនឹងអាលចាកចេញទៅក្រៅបន្ទប់ឲ្យបានឆាប់ ប៉ុន្តែខណៈនោះមិនដឹងជាមានកម្លាំងខ្យល់បក់មកពីណាទេ រុញទ្វារបន្ទប់នាងក្រមុំឲ្យបិទគ្រឹបជាប់ទៅវិញយ៉ាងរហ័សជាងកាយវិការរបស់ភីណាទៅទៀត ទោះបីជានាងក្រមុំប្រឹងទាញបើកយ៉ាងណាក៏ទ្វារនៅតែជាប់ម៉ឺងដដែល។
សភាពរន្ធត់ញាប់ញ័រកំពុងគ្រប់ដណ្ដប់លើដួងព្រលឹងមាណវីយើង ក៏ក្នុងពេលនោះដែរដែលសោតាទាំងគូបានឮសូរសំណើចគួរឲ្យតក់ស្លុតលាន់ខ្ទរផ្ទៃបន្ទប់ ភីណាបែរមកវិញផ្ដោតភ្នែកសម្លឹងទៅលើផ្ទៃមុខជាំខ្មៅរបស់នារី មិនមែនមនុស្សដែលកំពុងសើចលាន់ខ្ទរផ្ទៃបន្ទប់ បង្កើតជាសូរសព្ទគួរឲ្យព្រឺក្បាល ភីណាផ្អែកខ្នងជាប់ទៅនឹងទ្វារបន្ទប់ ដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំងគ្មានឈាមមួយតំណក់ នាងពោលទម្រាំនឹងចេញសំឡេងបានមួយម៉ាត់ៗ៖
-ស្រីបិសាច!….. ឯង!….. ឯងចង់ធ្វើអីយើង?
ខ្មោចឆៅនេះមិនមានចេញស្ដីអ្វីតបមកវិញសោះ ប៉ុន្តែដៃទាំងពីររបស់គេដែលកំពុងលូកវែងសំដៅមកភីណា ក៏ល្មមឲ្យមាណវីយើងភិតភ័យស្ទើរលោះព្រលឹងដែរ នាងក្រមុំសែនតក់ស្លុត នាងស្ទុះគេចចេញដួលទ្រោបទៅលើកូនតុសរសេរដែលនៅក្បែរនោះ ចានផ្លែឈើកំពុងនៅជ្រងោទីនោះដែរ ឥតគិតច្រើននាងក្រមុំលូកដៃចាប់យកកាំបិតមកក្ដាប់យ៉ាងណែនបែរក្រោយយ៉ាងរហ័ស ចាក់សំដៅទៅកាន់ដៃទាំងគូរបស់ “ជនមិនមែនមនុស្ស” ដែលកំពុងលូកសំដៅមក។
សូមរង់ចាំតាមដានអានភាគបន្តនៅថ្ងៃអង្គារស្អែកនេះ....
ប្រភព : សប្បាយ
