ម៉ោង១២អធ្រាត្រ នៅសង្កាត់លេខ១ (ភាគទី១០)
ភាគទី១០
ភីណាងក់ក្បាលផ្ងក់ៗដោយបើកភ្នែកគ្រលួងបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់។ នេត្រឃើញហើយក៏បន្លឺសួរបន្ត៖
-អញ្ចឹងឯងអត់ឆ្ងល់ទេថាម៉េចបានម្ចាស់ផ្ទះមុន គេទុកផ្ទះនេះចោលយូរឆ្នាំមកហើយ?
ភីណារឹតតែងីងើជាងមុន នាងតបវិញដោយមិនដឹងរឿងអ្វីទាំងអស់៖
-ខ្ញុំមិនដឹងរឿងអីទេ! ផ្ទះនេះគឺបងប្រុសទាក់ទងតាមក្រុមហ៊ុនទិញលក់ទេតើ! ឃើញវាធំហើយបរិយាកាសគ្រាន់បើណាស់ ក៏ពេញចិត្តទាំងអស់គ្នាទៅ ឯក្រុមហ៊ុនទិញលក់ក៏គេមិនបានរំលឹកថាផ្ទះនេះម្ចាស់មុនគេទើបតែរើចេញ ឬក៏ទុកចោលយូរឆ្នាំហើយ ឬយ៉ាងណានោះដែរនេត្រ! ក្រោយមកនេះខ្ញុំឮគេខ្លះនិយាយបន្លាចពីរឿងដែលថាផ្ទះថ្មីខ្ញុំនេះមានខ្មោច ដំបូងខ្ញុំអត់ចង់ខ្វល់ទេ តែដល់ឮគេនិយាយច្រើនគ្នាពេក ចង់ភ្ញាក់ផ្អើលដែរ! ប៉ុន្តែខ្ញុំរើមកនៅជាងមួយខែហើយ! មិនដែលឃើញអីគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មែន!
នេត្រដើរមកអង្គុយក្បែរភីណា នាងនៅស្ងៀមសម្លឹងមុខភីណាបន្តិច ទើបហើបមាត់ពោលមួយៗ៖
-ភីណា! ឯងជឿខ្ញុំហើយត្រៀមខ្លួនទប់ទល់ជាមួយការពិតចុះ ខ្ញុំមិនកុហកឯងទេ ខ្ញុំត្រូវតែប្រាប់ឯងដោយត្រង់គ្មានលាក់លៀមថាផ្ទះឯងមានខ្មោចពិតមែន!
ភីណានៅស្ងៀមមិនមានចេញស្ដីថាយ៉ាងម៉េចទេ ប៉ុន្តែនាងកំពុងរិះគិតដោយសង្ស័យក្នុងចិត្តរួចស្រេចទៅហើយ កន្លងមកនេះក្នុងផ្ទះក៏មានរឿងមិនប្រក្រតីច្រើនណាស់ដែរ លុះដល់មកឮនេត្រនិយាយរឿងបែបនេះទៀត ភីណាកាន់តែច្របូកច្របល់ដោយក្ដីខ្វល់ខ្វាយ ប៉ុន្តែនាងនៅព្យាយាមពោលបដិសេធ៖
-ឯងថាឲ្យខ្ញុំជឿ ប៉ុន្តែជឿក៏ត្រូវមានហេតុផលច្បាស់លាស់បន្តិចដែរ ផ្ទះមនុស្សនៅយ៉ាងអញ្ចឹងម៉េចក៏បែរជាមានខ្មោចទៅកើត?
នេត្រហើបមាត់តបវិញភ្លាម៖
-ផ្ទះរបស់ឯងធ្លាប់មានមនុស្សស្លាប់!
ពាក្យសម្ដីមួយឃ្លាចុងក្រោយនេះ ហាក់ដូចជាមានប្រសិទ្ធភាពសម្បើមណាស់ បណ្ដាលឲ្យនាងក្រមុំភីណាងាកមកសម្លឹងគូសន្ទនាថ្មែមិនដាក់ភ្នែក នាងនៅធ្មឹងស្ងៀមអស់មួយខណៈ ទើបពោលឡើងមួយៗ៖
-មែន? ឯងដឹងរឿងអីខ្លះពីផ្ទះខ្ញុំឆាប់និយាយទៅ!?
ក្រមុំនិស្សិតឈ្ងោកមុខតបមួយៗវិញ ដោយប្រាកដប្រជាថា៖
-រឿងនេះខ្ញុំឮតាំងតែពីបួនឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះ! គឺមីងសានជាអ្នកនិយាយប្រាប់!
ភីណាលាន់មាត់សួរវិញយ៉ាងរហ័ស៖
-ឯងឮយ៉ាងម៉េចខ្លះ? រួចចុះ…មីង…មីងសានជាអ្នកណា?
នេត្រសម្លឹងមុខភីណាបន្តិចទើបដាក់ភ្នែកចុះ មាត់ឆ្លើយតបវិញ៖
-មីងសានជាអ្នកបម្រើជំនិតរបស់គ្រួសារខ្ញុំ តាំងតែពីតូចមកម្ល៉េះ! ឥឡូវនេះ មីងសានស្លាប់បាត់ទៅហើយ!
ទោះយ៉ាងណាក៏ឆ្លងកាត់សភាពបែបនេះ ភីណារឹតតែយល់ថានេត្រមិនមែននិយាយកុហកខ្លួនតាមតែចិត្តនឹកឃើញនោះទេ នាងនៅស្ងៀមសញ្ជឹងគិតបន្តិចទើបពោលសួរបន្ត៖
-មីងសានកាលពីនៅរស់ និយាយប្រាប់ឯងថាម៉េចខ្លះ?
នេត្រសម្លឹងមុខភីណាបន្តិច ទើបហើបមាត់វាចាតប៖
-នោះគឺជារឿងពិត បើមិននិយាយប្រាប់ឯងក៏មិនកើតដែរ! ផ្ទះឯងនោះកាលពីបួនឆ្នាំមុនម្ចាស់ផ្ទះជាសេដ្ឋីល្បីម្នាក់គឺលោកឌីណូ ប្រពន្ធគាត់ក៏ស្អាតមិនចាញ់បងថ្លៃឯងទេ! នាងធ្លាប់ជាអតីតអ្នកចម្រៀង ឯងស្គាល់អត់គឺឈ្មោះអមរា តែពេលបានក្លាយជាសេដ្ឋិនី ល្បីថាគាត់ក្លាយជាមនុស្សចិត្តអាក្រក់ កំណាញ់ដាក់បាវព្រាវ អ្នកជិតខាងភូមិផងរបងជាមួយ អ្នកណាក៏រិះគន់ដែរ!
ភីណាដូចជាជក់ចិត្តជាមួយរឿងចម្លែកដែលខ្លួនមិនធ្លាប់ឮនេះណាស់ នាងបន្លឺសួរបន្ថែមភ្លាម៖
-បន្ទាប់មកយ៉ាងម៉េចទៀត?
នេត្រពោលបន្តដោយទឹកមុខស្ងៀមស្ងាត់ ហាក់ដូចជាកំពុងលង់យ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងដំណើររឿង៖
-ពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធនេះគ្មានកូនមួយនឹងគេទេ តាមដែលឮមីងសានប្រាប់គឺថាកាលណោះប្ដីប្រពន្ធនេះមិនសូវល្អនឹងគ្នាដូចគ្រួសារគេដទៃផង ព្រោះប្រពន្ធឧស្សាហ៍រករឿងប្រចណ្ឌប្ដីគាត់ខុសទំនងសូម្បីតែអ្នកបម្រើក្មេងៗក្នុងផ្ទះ ក៏ឧស្សាហ៍ត្រូវគាត់ធ្វើបាបព្រោះតែការប្រចណ្ឌដែរ។ ឯលោកសេដ្ឋីប្ដីគាត់នោះវិញក៏ជាមនុស្សខិលខូចទៀត ព្រោះតែអញ្ចឹងហើយទើបមានរឿងធំផ្ទុះឡើង។
ភីណានៅស្ងៀមសម្ងំស្ដាប់ នាងមិនដឹងថារឿងធំដែលនារីនិស្សិតចង់រំលឹកនៅពេលនេះគឺជារឿងអ្វីទេ ប៉ុន្តែនាងយល់ថាមុខតែមានទាក់ទងដល់រឿង “មនុស្សស្លាប់” រឿង”ខ្មោចលង” ដែលនេត្របានរំលឹកឡើងកាលពីដំបូងនោះមិនខានទេ។ ទោះយល់ឃើញយ៉ាងនេះក្ដី ក៏តរុណីនៅសម្ងំស្ងៀមចាំស្ដាប់នេត្ររៀបរាប់ដែរ ភ្លាមនោះនេត្ររៀបរាប់បន្ត៖
-តាមដែលគ្នានៅចាំពាក្យដែលមីងសានរៀបរាប់ប្រាប់គឺកាលណោះក្នុងផ្ទះនោះមានអ្នកបម្រើក្រមុំម្នាក់ឈ្មោះនាង កែវ នាងមានរួបរាងស្រស់ស្អាតតាមបែបក្រមុំស្រុកស្រែ ព្រោះតែយ៉ាងនេះហើយទើបនាងឧស្សាហ៍ត្រូវលោកស្រីសេដ្ឋិនីម្ចាស់ផ្ទះស្អប់នាងកែវជាងអ្នកបម្រើផ្សេងៗទៀត។ គាត់ប្រើឲ្យធ្វើការងារជាទម្ងន់គ្មានទំនេរ ជេរស្ដីបន្ទោសព្រឹកល្ងាច ជួនមានទាំងបង្អត់បាយទឹក។ ដោយសារនាងកែវជាក្មេងកំព្រាគ្មានទីពឹងពាក់ ម្ល៉ោះហើយដោយមីងសានកាលណោះនៅផ្ទះជាប់អញ្ចឹងគាត់មាននិយាយស្ដីទៅមកច្រើនដងជាមួយនាងកែវ អញ្ចឹងហើយរឿងទាំងប៉ុន្មានសុទ្ធតែនាងកែវនិយាយប្រាប់មីងសានទាំងអស់។ ក្រោយមកសេដ្ឋីនោះមានគំនិតអាក្រក់ចង់ធ្វើបាបរួបកាយនាងកែវ គឺយប់នោះដែរហើយដែលមីងសានប្រាប់ថាគាត់បានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកថានាងកែវស្លាប់។
ម្ដងណេះ ភីណាលែងសម្ងំស្ងៀមទៀតហើយ នាងក្រមុំងើបមុខសួរទៅកាន់គូសន្ទនាភ្លាម៖
-នាងកែវស្លាប់អ្ហេស៎? ហេតុអ្វី? អ្នកណាសម្លាប់នាង? ហើយ ហើយម៉េចក៏! មីងសានរបស់ឯងគាត់ដឹងរឿងនោះ?
នេត្រប្រកាន់អាកប្បកិរិយាដដែលតបបន្តទៅវិញ៖
-បន្ទប់ចង្ក្រានរបស់ឯងខាងក្រោមនោះ គឺវាទល់មុខនឹងបន្ទប់បណ្ណាល័យផ្ទះខ្ញុំ ប៉ុន្តែដោយបណ្ណាល័យខ្ញុំនៅជាន់លើខ្ពស់ជាងបន្ទប់ឯង ម្ល៉ោះហើយកាលមីងសានចូលរៀបចំក្នុងបណ្ណាល័យ ចៃដន្យគាត់បានប្រទះឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវហេតុការណ៍ទាំងប៉ុន្មានក្នុងផ្ទះបាយឯងគ្មានចន្លោះទេ!
នាងក្រមុំភីណាព្យាយាមសាកល្បងត្រិះរិះសម្ដីក្រមុំម្ចាស់ផ្ទះរួបនេះ ប៉ុន្តែភ្លាមនោះនេត្រស្រាប់តែស្ទុះក្រោកអូសដៃភីណាចេញពីបន្ទប់ទាំងមាត់ពោលញាប់ស្មេរ៖
-ខ្ញុំនាំឯងទៅមើលផ្ទាល់ភ្នែកចុះ!
ភីណាមិនទាន់ហើបមាត់ឆ្លើយយ៉ាងណាផង ក៏ត្រូវនេត្រអូសដៃចេញពីបន្ទប់តម្រង់ទៅបន្ទប់មួយផ្សេងនៅជ្រុងខាងលិច។ ចូលដល់ខាងក្នុងបន្ទប់ភ្លាមកាលណាភីណាប្រទះឃើញសៀវភៅច្រើនរយក្បាលរៀបចំដោយរបៀបរៀបរយត្រឹមត្រូវពេញក្នុងផ្ទៃបន្ទប់ នាងដឹងថានេះគឺជាបន្ទប់បណ្ណាល័យដែលនេត្រក្រមុំម្ចាស់ផ្ទះទើបតែរំលឹកអម្បាញ់មិញនោះហើយ។ នៅឯជញ្ជាំងខាងលិចមានកូនបង្អួចមួយ ដែលតាមរយៈកូនបង្អួចនោះ ពិតជាអាចសម្លឹងទៅឃើញផ្ទះបាយរបស់ភីណា យ៉ាងច្បាស់ដូចសម្ដីនេត្ររៀបរាប់មែន។
ភីណាឈរក្បែរកូនបង្អួចសម្លឹងទៅកាន់ផ្ទះបាយរបស់ខ្លួនដែលស្ថិតនៅជាន់ខាងក្រោម សំឡេងនាងក្រមុំនិស្សិតបន្លឺសាជាថ្មីក្បែរត្រចៀក៖
-កាលណោះមីងសានឈរបិទបង្អួចនៅត្រង់នោះ ម៉្លោះហើយហេតុការណ៍ទាំងប៉ុន្មានក្នុងបន្ទប់បាយឯងត្រូវគាត់មើលឃើញអស់គ្មានសល់ទេ។
ភីណាងាកមករកនារីនិស្សិត ដោយបន្លឺសួរវិញយ៉ាងរហ័ស៖
-ចង់…ចង់និយាយថានាងអ្នកបម្រើគឺស្លាប់ក្នុងបន្ទប់បាយផ្ទះខ្ញុំ តើមែនទេ?
នាងនេត្រងក់ក្បាលផ្ងក់ៗ ដោយផ្ដោតអារម្មណ៍សម្លឹងចុះទៅកាន់បន្ទប់បាយគេហដ្ឋានដែលនៅជាប់របងខ្លួន នាងពោលតប៖
-កន្លងទៅប្រមាណជិតបួនឆ្នាំដែលមីងសានរៀបរាប់រឿងនោះប្រាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែរហូតមកទល់ពេលនេះពាក្យសម្ដីប្រកបដោយក្ដីតក់ស្លុតរបស់គាត់នៅតែចងចាំជាប់ជានិច្ច! យប់នោះផ្ទះខ្ញុំគ្មានអ្នកណានៅទេ អ្នកបម្រើសុំច្បាប់ទៅស្រុក សូហ្វ័រឡាន និងប៉ាចេញទៅមិនទាន់ត្រឡប់មកវិញនៅឡើយ ក្នុងផ្ទះមានតែមីងសានហើយ និងខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ឯសំណាងវានៅតូចជាងនេះឆ្ងាយណាស់ ដេកលក់តាំងពីព្រលប់ម្ល៉េះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានទម្លាប់នៅអង្គុយរៀនម្នាក់ឯងដល់យប់ជ្រៅ ជួនកាលដល់រំលងអធ្រាត្រផងក៏មានដែរ យប់នោះខ្ញុំនៅទន្ទេញមេរៀនបណ្ដើរស្ដាប់វិទ្យុបណ្ដើរ ដោយគ្មានចិត្តនឹកព្រួយបារម្ភពីរឿងអ្វីទាំងអស់ ស្រាប់តែមិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំបានឮសូរសំឡេងមីងសានគាត់គោះទ្វារបន្ទប់ហៅរកខ្ញុំយ៉ាងញាប់ដូចជាមានអាការភ័យរន្ធត់ភ្ញាក់ផ្អើលស្លន់ស្លោសម្បើមណាស់ កាលណោះខ្ញុំក៏នឹកភ្លាមថា ផ្ទះខ្លួនគ្មានអ្នកណានៅទេ ខ្ញុំក៏តក់ស្លុតក្នុងចិត្តដែរ ដោយស្ទុះភ្លាមទៅបើកទ្វារឲ្យមីងសាន ណាមួយមានទាំងពោលសួរយ៉ាងញាប់ទៅកាន់គាត់ថា មានរឿងអ្វីផង! ភ្លាមនេះមីងសានចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់ភ្លាមក៏និយាយប្រាប់ខ្ញុំដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំងភ្លាមដែរថា “នាងតូចនេត្រ! ខ្ញុំឃើញ…ខ្ញុំឃើញ…នាងកែវ…នាងកែវស្លាប់ណា៎!” កាលណោះខ្ញុំនៅក្មេងស្រាប់ផង ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលហើយរន្ធត់ចិត្តឆាប់ណាស់ ខ្ញុំក្រោកពីកៅអីស្ទុះចេញទៅមើលតាមដែលមីងសានអូសដៃ គាត់អូសដៃខ្ញុំមកដល់បន្ទប់បណ្ណាល័យរួចនាំខ្ញុំឲ្យបង្ហើបបង្អួចតិចៗសម្លឹងមើលចុះទៅកាន់បន្ទប់បាយរបស់ផ្ទះឯង។
ភីណាលាន់មាត់សួរភ្លាមក្នុងពេលនោះ៖
-កាលណោះឯងប្រទះឃើញអ្វីខ្លះ?
នេត្រនៅលេបទឹកមាត់បន្តិច ទើបឆ្លើយតបវិញ៖
-អត់ទេ! ទ្វារបង្អួចបន្ទប់បាយឯងត្រូវបានបិទជិតឈឹងទៅហើយ ខាងក្នុងនោះមានអ្វីខ្លះក៏ខ្ញុំមិនអាចមើលដឹងដែរ ប៉ុន្តែភីណាសម្លឹងមុខ
នេត្រដោយមិនអស់ចិត្ត នាងពោលសួរភ្លាមយ៉ាងរហ័ស៖
-ប៉ុន្តែយ៉ាងម៉េច?
ក្រមុំម្ចាស់ផ្ទះបន្លឺមួយៗដោយភ្នែកនៅតែផ្ដោតសម្លឹងទៅកាន់បន្ទប់បាយផ្ទះភីណា៖
-ប៉ុន្តែទោះជាយប់នោះបង្អួចនៃបន្ទប់បាយឯងត្រូវគេបិទជិតឈឹងក៏ដោយ ខ្ញុំនៅមើលឃើញថាភ្លើងក្នុងបន្ទប់នោះនៅបើកភ្លើងចិញ្ចាចមិនទាន់បានពន្លត់នៅឡើយ បញ្ជាក់ថាខាងក្នុងនោះនៅមានមនុស្សកំពុងធ្វើអ្វីម្យ៉ាងទាំងយប់អធ្រាត្រច្បាស់ណាស់!
ភីណានៅស្ងៀមដោយសញ្ជឹងគិត ស្មានមិនដល់ថាបានស្គាល់អ្នកជិតខាងម្នាក់នេះ ក៏បានស្ដាប់រឿងចម្លែកៗដែលខ្លួនមិនធ្លាប់ដឹងច្រើនយ៉ាងនេះសោះ ខណៈនោះនាងពោលសួរវិញភ្លាមដែរ៖
-អញ្ចឹងម៉េចក៏ឯងដឹងថា គឺ គឺនាងអ្នកបម្រើនោះត្រូវស្លាប់ក្នុងបន្ទប់បាយ?
នេត្រទាញដៃភីណាឲ្យមកដាក់បង្គុយលើសាឡុងទល់មុខនឹងទូសៀវភៅដែលតម្រៀបជាជួរៗរាប់រយក្បាល! នេត្រពោលតបតាមដំណើររឿង៖
-ដូចខ្ញុំប្រាប់ឯងតាំងពីដំបូងអញ្ចឹង គឺខ្ញុំបានជជីកសួររឿងនេះពីមីងសាន គាត់ក៏បាននិយាយអស់ប្រាប់ខ្ញុំពីអ្វីដែលគាត់បានឃើញក្នុងយប់នោះ!
-គាត់ថាម៉េចខ្លះ? ពីដំបូងមកគឺយ៉ាងម៉េចខ្លះ? (ភីណាបើកភ្នែកមូលក្លុំ ពោលសួរមកកាន់ក្រមុំនិស្សិតដោយចិត្តអន្ទះសា)
-គាត់ថា គឺគាត់បានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែករឿងដែលនាងកែវត្រូវគេវាយសម្លាប់ក្នុងបន្ទប់បាយរបស់ឯង!
ភីណាធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក “វាយសម្លាប់”? ពាក្យនេះជាសម្ដីគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ ដែលខ្លួនទើបតែបានឮនឹងត្រចៀកជាលើកដំបូងបង្អស់ នាងមិនទាន់បានពោលសួរគូសន្ទនាតាមសន្ទុះចិត្តដែលងឿងឆ្ងល់ផង ភ្លាមនោះនាងឮនារីនិស្សិតពោលបន្ថែមទៅហើយ៖
-មីងសានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំច្បាស់លាស់ណាស់ថា យប់នោះក៏ដូចរាល់យប់ដែរ គាត់ឧស្សាហ៍ឡើងមកទីនេះអើតសម្លឹងនាងកែវ ជួនកាលស្ដាប់ពាក្យសោយសោកអាណិតខ្លួនរបស់នាងកែវដែលជានារីកំព្រានោះទៀតផង ប៉ុន្តែនៅយប់ដែលមានកើតរឿងហេតុនោះ គាត់មិនទាន់បាននិយាយទៅរកនាងកែវមួយម៉ាត់ណានៅឡើយត្បិតអីកាលណោះ ពេលគាត់បើកបង្អួចទៅគឺឃើញនាងកែវកំពុងរៀបចំលាងចានកែវ គាត់គិតថាចាំដល់នាងរៀបចំរួច ទើបនិយាយសាសងជាមួយនាងគ្រាន់ឲ្យនាងបានធូរចិត្តពីការលំបាកខ្លះ ប៉ុន្តែភ្លាមនោះក៏ស្រាប់តែមានរឿងរ៉ាវកើតឡើងរហូតដល់គាត់ស្មានមិនដល់ ត្បិតអីគាត់ឃើញសេដ្ឋីម្ចាស់ផ្ទះដើរលបៗចូលមកក្នុងបន្ទប់បាយរួចចាប់ឱបនាងកែវពីក្រោយដោយអាកប្បកិរិយាថោកទាបគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមជាទីបំផុត មីងសានរំលឹកថាកាលណោះគាត់ឃើញនាងកែវកំពុងរើបម្រះក្រោមក្រញាំស្រេកឃ្លានរបស់សេដ្ឋី គាត់កើតក្ដីស្លន់ស្លោណាស់ដោយមិនដឹងថាគួរតែជួយនារីកម្សត់នោះដោយរបៀបណាឡើយ ប៉ុន្តែភ្លាមនោះក៏ស្រាប់តែលេចរូបប្រពន្ធសេដ្ឋីចូលមកដល់ មីងសានគាត់នឹកអរដោយគិតថាច្បាស់ជានាងកែវលើកនេះបានរួចខ្លួនទៅហើយ ប៉ុន្តែមិនស្មានដល់ថាលទ្ធផលប្រែជាផ្ទុយស្រលះទៅវិញទេ។
ភីណាបើកភ្នែកមូលក្លុំសម្លឹងទៅកាន់នារីនិស្សិតដោយជក់ចិត្តនឹងពាក្យសម្ដីដែលគេកំពុងរៀបរាប់ប្រាប់ខ្លួន ភ្លាមនោះដែរនាងក្រមុំម្ចាស់ផ្ទះពោលបន្ត៖
-ប្រពន្ធសេដ្ឋីនោះមិនត្រឹមតែមិនបន្ទោសប្ដីដែលប្រព្រឹត្តអំពើលាមកទៅលើអ្នកជ្រកកោនជាមួយទេ គឺថែមទាំងទម្លាក់កំហុសទាំងស្រុងមកលើនាងអ្នកបម្រើ ដោយទាញបោចសក់វាយតប់នាងយ៉ាងដំណំ ណាមួយមានទាំងជេរប្រមាថថានាងព្យាយាមលួចលាក់សហាយស្មន់ដណ្ដើមប្ដីគាត់ទៀងផង។
ភីណាស្ដាប់បណ្ដើរ នាងរអ៊ូដោយមិនដឹងខ្លួនបណ្ដើរ៖
- ស្ត្រីនោះយ៉ាប់មែនហើយ! កំណាចណាស់!
នេត្រពេបមាត់គ្រវីក្បាលយឺតៗដោយពោលបន្តពីសម្ដីភីណា៖
-មិនត្រឹមយ៉ាប់ទេ គឺសាហាវយង់ឃ្នងទៀងផង កាលណោះគាត់វាយដំនាងកែវជាអ្នកបម្រើយ៉ាងដំណំប៉ុណ្ណឹងហើយក៏នៅមិនទាន់អស់ចិត្តទៀត លុះប្ដីគាត់ពោលឃាត់ គាត់រឹតតែផ្ទុះកំហឹងខ្លាំងជាងមុន ដោយស្រវាទាញកូនកាំបិតចិតផ្លែឈើមកចាក់នាងកែវសម្លាប់តែម្ដង មីងសានរៀបរាប់ដោយតក់ស្លុតថាយប់នោះគាត់បានឃើញយ៉ាងច្បាស់ផ្ទាល់នឹងភ្នែកថានាងអ្នកបម្រើកម្សត់នោះត្រូវចៅហ្វាយស្រីវាយផង ចាក់នឹងកាំបិតផង រហូតទាល់តែស្លាប់ស្ដូកស្ដឹងលើកម្រាលឥដ្ឋ លុះឃើញថាខ្លួនបានសម្លាប់គេឲ្យស្លាប់ហើយ ប្ដីប្រពន្ធនេះក៏មានអាការតក់ស្លុតណាស់ដែរ ប៉ុន្តែក្រោយមកគាត់ទាំងពីរធ្វើយ៉ាងម៉េចចំពោះសាកសពនាងកែវក៏គ្មានអ្នកណាដឹងដែរ ត្បិតអីកាលណោះពេលមីងសានចេញទៅហៅខ្ញុំ លុះដល់មកវិញបង្អួចបន្ទប់បាយត្រូវបានបិទយ៉ាងជិតទៅហើយ ពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធនោះយកសពនាងកែវទៅកប់ឬក៏បោះចោលនៅទីណាក៏យើងមិនដឹងដែរ ប៉ុន្តែក្រោយពីយប់កើតហេតុនោះបានបួនប្រាំថ្ងៃមក ក៏ស្រាប់តែសេដ្ឋីពីរនាក់ប្ដីប្រពន្ធនោះរៀបចំចាកចេញពីផ្ទះ ដោយប្រគល់ផ្ទះទៅឲ្យក្រុមហ៊ុនទិញលក់បាត់ស្រមោលគាត់ទាំងពីរនាក់តាំងពីពេលនោះរហូតមក មិនដឹងជានៅក្នុងស្រុកនៅឡើយ ឬក៏នៅបរទេសទៅហើយទេ!
ភីណាពោលសួរវិញដោយអាការងឿងឆ្ងល់ពេញប្រៀបលើផ្ទៃមុខនៅឡើយ៖
-ចុះកាលណោះ មីងសានរបស់ឯងបានឃើញរឿងនោះផ្ទាល់ភ្នែក ម៉េចក៏រឿងធំយ៉ាងនេះហើយ បែរជាមិនព្រមទៅប្ដឹងប៉ូលិស?
នេត្រដកដង្ហើមធំតបដោយឈ្ងោកមុខ៖
-បួនឆ្នាំមុនជាមួយឥឡូវនេះគឺផ្សេងពីគ្នា គ្នាមានការយល់ដឹងតិចជាងការភ័យខ្លាចឆ្ងាយណាស់ កាលណោះក៏ជិតដល់ពេលគ្នាចេញទៅស្រុកក្រៅរៀនទៀត លុះដល់ត្រឡប់មកវិញនេះមីងសានគាត់អនិច្ចកម្មបាត់ទៅហើយ ឯរឿងអាថ៌កំបាំងរបស់ប្ដីប្រពន្ធអ្នកមានអមនុស្សធម៌ពីរនាក់នោះក៏ត្រូវកប់បាត់យ៉ាងស្ងាត់ជាងបួនឆ្នាំកន្លងមកហើយដែរ ឥឡូវនេះនឹកឡើងវិញគួរឲ្យសោកស្ដាយហើយបន្ទោសខ្លួនឯងណាស់ មិនសមណាបានដឹងរឿងហេតុហើយបែរជាបណ្ដាលឲ្យឃាតកគ្មានមនុស្សធម៌រួចខ្លួនពីរង្វង់ច្បាប់ដោយងាយអញ្ចឹងទេ!
ភីណាក្រពាត់ដៃផ្អែកខ្នងនឹងបង្អែកសាឡុង តាមពិតគឺនាងកំពុងរិះគិត ម៉េចក៏ផ្ទះខ្លួនដែលនឹកថាជាទីកន្លែងដែលអាចអាស្រ័យបានសុខសាន្ត ក៏បែរជាកន្លែងធ្លាប់សម្លាប់មនុស្សយ៉ាងនេះវិញ។ នាងកំពុងលង់ទៅក្នុងការត្រិះរិះក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែអារម្មណ៍នៅប្រមូលផ្ដុំចាំស្ដាប់សម្ដីរបស់នេត្រនៅឡើយ ខណៈនោះដែរនាងឮនាងក្រមុំនិស្សិតរូបនោះពោលឡើងបន្ត៖
-ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញភ្លាម ក៏បានឮអ្នកជិតខាងជុំវិញទីនេះគេរៀបរាប់ថា”មានខ្មោច” ក្នុងផ្ទះរបស់ឯង គេថែមទាំងនិយាយប្រាប់មកខ្ញុំទៀតថាតាំងពីពេលដែលសេដ្ឋីប្ដីប្រពន្ធឈប់នៅទីនេះម្ល៉េះ ក៏មានមនុស្សទិញផ្ទះនេះស្នាក់នៅ ច្រើនអ្នកមកហើយ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាអាចនៅយូរបានទេ ច្រើនណាស់ម្ភៃថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ គេនាំគ្នាប្រគល់ផ្ទះទៅឲ្យក្រុមហ៊ុនទិញលក់វិញភ្លាម លុះដល់គ្រួសារឯងរើមកនៅ ស្រាប់តែនៅបានជិតពីរខែមកនេះ ធ្វើឲ្យពួកគេភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ ខ្ញុំបានទាំងឮគេនាំគ្នាសន្និដ្ឋានថា ប្រហែលមកពីផ្ទះនេះមានខ្មោចអញ្ចឹងហើយទើបបានប្ដីប្រពន្ធសេដ្ឋីនោះរើចេញ ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំវិញខ្ញុំជឿថាឃាតកពីរនាក់នោះមកតែពីខ្លួនបានសម្លាប់មនុស្សនៅទីនេះ ដូច្នេះហើយមិនអាចរស់នៅដោយសុខសាន្តបានក៏រើចេញឲ្យឆ្ងាយទៅ ក្រែងបានស្ងប់ចិត្តខ្លះ! រីឯរឿងដែលថាមានខ្មោចលងនោះ ពីដំបូងខ្ញុំក៏មិនជឿដែរ ប៉ុន្តែយប់មិញកាលខ្ញុំលួចចូលទៅផ្ទះឯង ខ្ញុំ និងប្អូនបានឃើញរូបរាងមនុស្សស្រី បណ្ដែតខ្លួនពីបន្ទប់មួយទៅបន្ទប់មួយមែន កាលណោះខ្ញុំភ័យណាស់ អញ្ចឹងហើយទើបនាំគ្នារត់ទៅពួនក្នុងបន្ទប់ឯង អូ៎នែ៎! បើខ្ញុំនិយាយទៅតើឯងជឿទេ? ខ្ញុំសង្ស័យថាខ្មោចនោះប្រាកដជានាងកែវនោះហើយ!
ភីណាឈ្ងោកមុខ នាងរអ៊ូតិចៗតបទៅវិញ៖
-ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅជាមួយខែមកហើយ មិនដែលឃើញអីទេ!
នេត្រសម្លឹងមុខភីណាដោយក្រសែភ្នែកព្រួយបារម្ភ នាងឧទានមកកាន់ភីណា៖
-ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំបានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកទៅហើយ ឯងជឿឬមិនជឿ ខ្ញុំនៅតែរំលឹកឯងថាផ្ទះឯងមានខ្មោចពិតមែន។
ភីណាសម្លឹងមុខនារីម្ចាស់ផ្ទះដោយមិនចេញស្ដី។ យប់នោះត្រឡប់មកផ្ទះវិញនាងក្រមុំដេកសញ្ជឹងគិតមិនចេះអស់មិនចេះហើយ ពីបញ្ហាទាំងប៉ុន្មានដែលខ្លួនជួបនិងបានឮ តើពិតជាមានខ្មោចនាងកែវដូចដែលនេត្រនិយាយប្រាប់មែនអ្ហេស៎?
សូមរង់ចាំតាមដានអានភាគបន្តនៅថ្ងៃចន្ទសប្ដាហ៍ក្រោយនេះ
via: sabay
សូមរង់ចាំតាមដានអានភាគបន្តនៅថ្ងៃចន្ទសប្ដាហ៍ក្រោយនេះ
via: sabay
