មហាយក្សអាស៊ី កំពុងសម្ងំផលិត «គ្រាប់បរមាណូហ្វូង» ស្ងាត់ៗមិនឲ្យគេដឹង
ខាងក្រោមនេះជាបទវិភាគ ដែលត្រូវបានចុះផ្សាយនៅលើទំព័រទស្សនាវដ្ដី the National Interests ស្ដីពីអាវុធប្រភេទថ្មី ដែលប្រទេសចិន និងឥណ្ឌា ដែលជាប្រទេសបច្ចាមិត្ត កំពុងអភិវឌ្ឍដោយស្ងាត់ៗ ជាលក្ខណៈ «សម្ងំយកពិស»។ កាលពីមុន គេធ្លាប់ឮតែ «កាំជ្រួចហ្វូង» ធុន BM21 ឬ M270 ប៉ុន្តែអាវុធថ្មីនេះជា «បរមាណូហ្វូង» ដែលប្រទេសចិន និងឥណ្ឌាកំពុងអភិវឌ្ឍដោយស្ងាត់ៗ គ្មានអ្នកណាដឹង គឺមានតែភ្នាក់ងារចារកម្មប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រមូលព័ត៌មាននេះបាន។ សូមអស់លោកអ្នកតាមដានបទវិភាគនេះដូចខាងក្រោម។
ប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ និងកូរ៉េខាងជើង កំពុងជាប់សង្ស័យពីបទផលិតអាវុធបរមាណូស្ងាត់ៗ។ ព័ត៌មាននេះត្រូវគេផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងផុសផុល។ ប៉ុន្តែនៅមានប្រទេសអាថ៌កំបាំងពីរទៀត ដែលគេមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ ហើយដែលកំពុងសម្ងំអភិវឌ្ឍកម្មវិធីបរមាណូរបស់ខ្លួនជាបណ្ដើរ ដែលកម្លាំងបរមាណូរបស់ខ្លួនគឺមានអនុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត នោះគឺប្រទេសចិន និងប្រទេសឥណ្ឌា។
...សង្គ្រាមលោកលើកទីបីអាចនឹងផ្ទុះឡើងនៅតំបន់៥ នេះ!...
នៅពេលនេះ ចិននិងឥណ្ឌា កំពុងដាក់ពង្រាយយានយន្ត សម្រាប់ដំឡើងប្រព័ន្ធបរមាណូមួយប្រភេទដែលហៅតាមភាសាបច្ចេកទេស «multiple independently targetabel reentry – MIRV» នៅលើក្បាលគ្រាប់មីស៊ីលអន្តរទ្វីប (ballistic missile)។ អាវុធទាំងនេះ ប្រសិនបើត្រូវគេប្រើប្រាស់នៅលើសមរភូមិជាក់ស្ដែង អាចនឹងបង្កវិនាសកម្មធំធេងនៅក្នុងតំបន់ (អាស៊ីខាងត្បូង និងអាស៊ីបូព៌ា) និងតំបន់ដទៃទៀត។
អាវុធតាមបច្ចេកវិទ្យា MIRV អាចផ្ទុកក្បាលគ្រាប់បរមាណូច្រើនគ្រាប់ក្នុងបំពង់តែមួយ ហើយអាចបាញ់គោលដៅច្រើនក្នុងពេលតែមួយ ជាលក្ខណៈ «គ្រាប់បរមាណូហ្វូង»។ អតុល្យភាពរវាងកម្លាំងការពារ និងកម្លាំងវាយលុកនឹងកើតមានឡើង ប្រសិនបើគេប្រើប្រព័ន្ធការពារធម្មតាៗ ដូចសព្វមួយដង។ ចំណុចទីមួយ MIRV តែមួយគ្រាប់អាចកម្ទេចក្លាយជាផេះ នូវតំបន់ស្តុកទុកអាវុធបរមាណូរបស់បច្ចាមិត្តច្រើនកន្លែងដំណាលគ្នាតែម្ដង។ រីឯចំណុចទីពីរ គ្រាប់មីស៊ីលដែលត្រូវបាញ់ដើម្បីទប់ស្កាត់មីស៊ីល MIRV នេះ មិនមែនបាញ់មួយគ្រាប់អាចទប់ស្កាត់បាននោះទេ គឺត្រូវបាញ់ច្រើនគ្រាប់។ ដូចនេះ កម្រិតបំផ្លាញរបស់វាខ្ពស់ជាងកម្រិតធម្មតា។
និយាយតាមមួយបែបទៀត MIRV របស់ចិននិងឥណ្ឌានេះ មានអនុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត អាចបង្កវិនាសកម្មយ៉ាងធំធេងត្រឹមមួយប៉ប្រិចភ្នែក ព្រោះសមត្ថភាពវាយប្រហាររបស់អាវុធនេះជាលក្ខណៈផ្លេកបន្ទោរ។
ប្រសិនបើចិននិងឥណ្ឌាមានសព្វាវុធប្រភេទនេះនៅក្នុងដៃ ប៉ះពាល់ប្រទេសមហាអំណាចណាខ្លះ?
នៅពេលដែលចិននិងឥណ្ឌាអាចផលិត MIRV បានសម្រេច និងមានអាវុធនេះនៅក្នុងដៃភ្លាម មិនមែនតែសហរដ្ឋអាមេរិកទេ ដែលប៉ះពាល់ សូម្បីតែប្រទេសរុស្ស៊ីក៏ព្រួយបារម្ភផងដែរ។ ដំបូងគេបំផុត គឺប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ ដូចនេះ ចំណាត់ការបឋមគឺប៉ាគីស្ថាន នឹងពង្រីកសមត្ថភាពអាវុធបរមាណូរបស់ខ្លួនឲ្យខ្លាំងក្លាជាងមុនមួយកម្រិតទៀត។
ប្រទេសរុស្ស៊ីក៏រងសម្ពាធពីអាវុធនេះដែរ។ កុំភ្លេចថាចាប់តាំងពីការបំបែកខ្លួនរបស់អតីតសហភាពសូវៀត ហើយក្លាយជាប្រទេសរុស្ស៊ី គឺកម្លាំងធំរបស់រុស្ស៊ីស្ថិតនៅលើអាវុធបរមាណូដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ នៅក្នុងកែវភ្នែករបស់ថ្នាក់ដឹកនាំរុស្ស៊ី អាវុធ MIRV របស់ចិននេះនឹងជួយប្រទេសចិនមានកម្លាំងបន្ថែមទៀត ស្របពេលដែលចិនកំពុងធ្វើទំនើបកម្មលើវិស័យការពារជាតិ។ បច្ចុប្បន្ន ប្រទេសរុស្ស៊ីមានអាវុធបរមាណូស្តុកទុកក្នុងឃ្លាំងច្រើនជាងប្រទេសចិន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើចិនអាចអភិវឌ្ឍ MIRV បានសម្រេចពេលណា ពេលនោះអនុភាពយោធារបស់រុស្ស៊ីនឹងចុះខ្សោយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
សរុបសេចក្ដីមក ពិភពលោកតែងតែដាក់ការសង្ស័យ និងបារម្ភអំពីកម្មវិធីអាវុធបរមាណូរបស់ប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ និងកូរ៉េខាងជើង ប៉ុន្តែគេមិនបានដឹងអំពីទំហំពិតប្រាកដរបស់អាវុធប្រភេទថ្មីរបស់ចិននិងឥណ្ឌាសោះឡើយ ពោលគឺបង្កមហន្តរាយធំធេងជាងនោះឆ្ងាយណាស់៕
កំណត់សម្គាល់ ៖ តាមពិត បច្ចេកវិទ្យា «មីស៊ីលបរមាណូហ្វូង -MIRV» នេះត្រូវបានអភិវឌ្ឍដំបូងដោយសហរដ្ឋអាមេរិក និងសហភាពសូវៀត។ គិតត្រឹមចុងសតវត្សទី២០ ប្រទេសមហាអំណាចទាំងពីរបានអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យានេះឲ្យកាន់តែទំនើបឡើង ដោយអាចបំពាក់នៅលើឡាន លើនាវាមុជទឹក និងមធ្យោបាយដទៃទៀត យ៉ាងសម្បូរបែប។ (ប្រភព ៖ សព្វវចនាធិប្បាយ Britannica)
ប្រែសម្រួល ៖ អន សំអាង
ប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ និងកូរ៉េខាងជើង កំពុងជាប់សង្ស័យពីបទផលិតអាវុធបរមាណូស្ងាត់ៗ។ ព័ត៌មាននេះត្រូវគេផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងផុសផុល។ ប៉ុន្តែនៅមានប្រទេសអាថ៌កំបាំងពីរទៀត ដែលគេមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ ហើយដែលកំពុងសម្ងំអភិវឌ្ឍកម្មវិធីបរមាណូរបស់ខ្លួនជាបណ្ដើរ ដែលកម្លាំងបរមាណូរបស់ខ្លួនគឺមានអនុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត នោះគឺប្រទេសចិន និងប្រទេសឥណ្ឌា។
...សង្គ្រាមលោកលើកទីបីអាចនឹងផ្ទុះឡើងនៅតំបន់៥ នេះ!...
នៅពេលនេះ ចិននិងឥណ្ឌា កំពុងដាក់ពង្រាយយានយន្ត សម្រាប់ដំឡើងប្រព័ន្ធបរមាណូមួយប្រភេទដែលហៅតាមភាសាបច្ចេកទេស «multiple independently targetabel reentry – MIRV» នៅលើក្បាលគ្រាប់មីស៊ីលអន្តរទ្វីប (ballistic missile)។ អាវុធទាំងនេះ ប្រសិនបើត្រូវគេប្រើប្រាស់នៅលើសមរភូមិជាក់ស្ដែង អាចនឹងបង្កវិនាសកម្មធំធេងនៅក្នុងតំបន់ (អាស៊ីខាងត្បូង និងអាស៊ីបូព៌ា) និងតំបន់ដទៃទៀត។
អាវុធតាមបច្ចេកវិទ្យា MIRV អាចផ្ទុកក្បាលគ្រាប់បរមាណូច្រើនគ្រាប់ក្នុងបំពង់តែមួយ ហើយអាចបាញ់គោលដៅច្រើនក្នុងពេលតែមួយ ជាលក្ខណៈ «គ្រាប់បរមាណូហ្វូង»។ អតុល្យភាពរវាងកម្លាំងការពារ និងកម្លាំងវាយលុកនឹងកើតមានឡើង ប្រសិនបើគេប្រើប្រព័ន្ធការពារធម្មតាៗ ដូចសព្វមួយដង។ ចំណុចទីមួយ MIRV តែមួយគ្រាប់អាចកម្ទេចក្លាយជាផេះ នូវតំបន់ស្តុកទុកអាវុធបរមាណូរបស់បច្ចាមិត្តច្រើនកន្លែងដំណាលគ្នាតែម្ដង។ រីឯចំណុចទីពីរ គ្រាប់មីស៊ីលដែលត្រូវបាញ់ដើម្បីទប់ស្កាត់មីស៊ីល MIRV នេះ មិនមែនបាញ់មួយគ្រាប់អាចទប់ស្កាត់បាននោះទេ គឺត្រូវបាញ់ច្រើនគ្រាប់។ ដូចនេះ កម្រិតបំផ្លាញរបស់វាខ្ពស់ជាងកម្រិតធម្មតា។
និយាយតាមមួយបែបទៀត MIRV របស់ចិននិងឥណ្ឌានេះ មានអនុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត អាចបង្កវិនាសកម្មយ៉ាងធំធេងត្រឹមមួយប៉ប្រិចភ្នែក ព្រោះសមត្ថភាពវាយប្រហាររបស់អាវុធនេះជាលក្ខណៈផ្លេកបន្ទោរ។
ប្រសិនបើចិននិងឥណ្ឌាមានសព្វាវុធប្រភេទនេះនៅក្នុងដៃ ប៉ះពាល់ប្រទេសមហាអំណាចណាខ្លះ?
នៅពេលដែលចិននិងឥណ្ឌាអាចផលិត MIRV បានសម្រេច និងមានអាវុធនេះនៅក្នុងដៃភ្លាម មិនមែនតែសហរដ្ឋអាមេរិកទេ ដែលប៉ះពាល់ សូម្បីតែប្រទេសរុស្ស៊ីក៏ព្រួយបារម្ភផងដែរ។ ដំបូងគេបំផុត គឺប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ ដូចនេះ ចំណាត់ការបឋមគឺប៉ាគីស្ថាន នឹងពង្រីកសមត្ថភាពអាវុធបរមាណូរបស់ខ្លួនឲ្យខ្លាំងក្លាជាងមុនមួយកម្រិតទៀត។
ប្រទេសរុស្ស៊ីក៏រងសម្ពាធពីអាវុធនេះដែរ។ កុំភ្លេចថាចាប់តាំងពីការបំបែកខ្លួនរបស់អតីតសហភាពសូវៀត ហើយក្លាយជាប្រទេសរុស្ស៊ី គឺកម្លាំងធំរបស់រុស្ស៊ីស្ថិតនៅលើអាវុធបរមាណូដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ នៅក្នុងកែវភ្នែករបស់ថ្នាក់ដឹកនាំរុស្ស៊ី អាវុធ MIRV របស់ចិននេះនឹងជួយប្រទេសចិនមានកម្លាំងបន្ថែមទៀត ស្របពេលដែលចិនកំពុងធ្វើទំនើបកម្មលើវិស័យការពារជាតិ។ បច្ចុប្បន្ន ប្រទេសរុស្ស៊ីមានអាវុធបរមាណូស្តុកទុកក្នុងឃ្លាំងច្រើនជាងប្រទេសចិន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើចិនអាចអភិវឌ្ឍ MIRV បានសម្រេចពេលណា ពេលនោះអនុភាពយោធារបស់រុស្ស៊ីនឹងចុះខ្សោយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
សរុបសេចក្ដីមក ពិភពលោកតែងតែដាក់ការសង្ស័យ និងបារម្ភអំពីកម្មវិធីអាវុធបរមាណូរបស់ប្រទេសអ៊ីរ៉ង់ និងកូរ៉េខាងជើង ប៉ុន្តែគេមិនបានដឹងអំពីទំហំពិតប្រាកដរបស់អាវុធប្រភេទថ្មីរបស់ចិននិងឥណ្ឌាសោះឡើយ ពោលគឺបង្កមហន្តរាយធំធេងជាងនោះឆ្ងាយណាស់៕
កំណត់សម្គាល់ ៖ តាមពិត បច្ចេកវិទ្យា «មីស៊ីលបរមាណូហ្វូង -MIRV» នេះត្រូវបានអភិវឌ្ឍដំបូងដោយសហរដ្ឋអាមេរិក និងសហភាពសូវៀត។ គិតត្រឹមចុងសតវត្សទី២០ ប្រទេសមហាអំណាចទាំងពីរបានអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យានេះឲ្យកាន់តែទំនើបឡើង ដោយអាចបំពាក់នៅលើឡាន លើនាវាមុជទឹក និងមធ្យោបាយដទៃទៀត យ៉ាងសម្បូរបែប។ (ប្រភព ៖ សព្វវចនាធិប្បាយ Britannica)
ប្រែសម្រួល ៖ អន សំអាង
ប្រភព៖ The National Interests
